Τα τάματα.

     Σι μιά ακκλησιά σ' ένα χουριό στου Γριβινό,ου Παπάς έχ'ει καταλάβ'ει ότι λείπν τάματα απ' ν'εικόνα τς Παναΐας που κρατάει αγκαλιά τουν Χριστό κι απουφασίζ' να παραφυλάξ' γιά να ιδεί τι γένιτι. Κρύβιτι πίσου απ' ν' εικόνα κι καρτιράει·κάποια στιγμή μπαίν' σν ακκλησιά ένας μπάρμπας παέν μπρουστα σν' εικόνα,κάμ του σταυρότ τ'φλάει κι λέει:
    -Παναΐτσα μ'!!!Παναΐτσα μ'!!!Γλέπου ένα δικάρκου!!!Να του πάρου;
    Κι μουναχός τ' απαντάει:
    -Πάρτου!!!!
    Κι παίρνουντας του δικάρκου φεύγ'ει.Ου Παπάς παραξινεύκει αλλά δεν έκαμι τίπουτα,μόγκι είχι του νού τ',αν θα ξαναγίν'.Μιτά απου δυό μέρις ου Παπάς γλέπ' τουν μπάρμπα να ζγών' πάλι σν ακκλησιά·κρύβιτι πάλι πίσου απ' ν' εικόνα κι γλέπ'  τουν μπάρμπα να λέει τα ίδια λόϊα κι να παίρν' ένα τάλληρου.
    Τ' τρίτ' φουρά που ου μπάρμπα πάει να κάμ' του ίδιου,ου Παπάς κρύβιτι πάλι πίσου απ' ν' εικόνα κι τουν ακούει να λέει:
    -Παναΐτσα μ!!Παναΐτσα μ!!Γλέπου ένα δικάρκου να του πάρου;
    -Όχ'ι!!Να μη του πάρτς !!Λέει ου Παπάς.
    Κι ου μπάρμπας απευθυνόμινους στου θείου βρέφους,λέει:
    -Σώπα ρα χνούδαλου!!!Ισένα ποιός σ' έκρινι;
                                                                                 

                                                                                                          Ο Ζαλοβίτης.

Ο Βενέτικος

    Βενέτικος: Πηγάζει από τον Σμόλικα,κατευθύνεται ανατολικά καί είναι παραπόταμος του Αλιάκμονα.Είναι διπρόσωπος όπως τα περισσότερα ποτάμια·στο τέλους του φθινοπώρου μετά από έντονες βροχές παίρνει το χρώμα του φραπέ,πλαταίνει,ασχημαίνει,γίνεται πιό θορυβώδης και βιάζεται να υποταχθεί στον Αλιάκμονα.Το καλοκαίρι είναι πιό όμορφος,το χρώμα του γίνεται γαλαζοπράσινο,είναι πιό αδύνατος,πιό ήρεμος και πιό τεμπέλης.

                                                                                       Ο Ζαλοβίτης