Oυ Κουλούσιους ου Τζιουμπάνους.

    Σ' ένα ορεινό χουριό στου Γριβινό που είχαν γίδια ένας από τους τζιουμπάνους του χουριού ήταν ου Κουλούσιους. Λιβέντς κι Γλιντζιές, μα πλιότιρου απ' όλα Πουλυφαγάς. Έκαμι τ' σύμβασ' μι τς χουριανούς. Τα γίδια θα τα πάϊνι κάθι νοικουκύρτς τ' χαραή στς 7,30 απάν στ' ράχ'η κι θα τάπιρνι πίσου πάλι απ' ικεί κατά του ηλιουβασίλιμα·αν κι τα πλιότιρα ήξιρναν τ'στράτα γιά του σπίτ' κι πάϊναν μαναχά τα. Γιά κάθι σφαχτό που βουσκούσει η οικουγένεια θα πλέρουνι κάποιους τινικέδις σ'τάρ' .Ιπίσης κάθι οικουγένεια που έρχουνταν η αράδα τς γιά κάθι σφαχτό θα τρουβάδιαζει κι θα φίλιβει μιά μέρα τουν Κουλούσιου. Δηλαδή θα πιρνούσι του προυΐ απ' του σπίτ' κι θα έπιρνι ένα τρουβά γιουμάτου φαγουλάτα, ψουμί, τυρί, ιλιές, παστό κριάς, τσιγαρίδις όταν ήταν ου κιρός τους κι ότ' ήθιλνι να βάλλ' μέσα στουν τρουβά ου κάθι νοικουκύρτς.
    Κι του βράδ' αφού σφαχτά κι άνθρουποι μαζώνουνταν στα σπίτια ου Κουλούσιους παρουσιάζουνταν στου σπίτ' που τουν είχι τρουβαδιασ' τ' χαραή γιά του βραδυνό φίλεμα όπους ήταν ου όρους του συμβουλαίου. Κάθι οικουγένεια που  φίλιβι του βράδ' τουν Τζιουμπάνου τηρούσι να έχ'ει του καλύτιρου φαΐ. Κι ιπειδή τα χρόνια ικείνα καλό φαΐ σήμινι φασουλάδα, ου Κουλούσιους κάθι βράδ' έτρουγι φασούλια κι είχι φαρδύν τ' αντιρό τ'.
    Ένα βράδ' λέϊτι ότι πήγι σ'ένα σπίτ' για του συμβατικό φίλεμα όπου έφαϊ του πρώτου πιάτου κι ιπειδή ήταν γνουστό ότι δεν χόρτασι η γκουκυρά χουρίς καν να τουν ρουτήσ' τουν ξαναγιόμσι του πιάτου μι φασούλια. Αυτός όμους δεν άργησι να σκουλάσ' κι του δεύτιρου πιάτου·τότι η Γκουκυρά που τηρούσι μιά τουν άντρα τς κι μιά τουν Κουλούσιου, ρώτσι δειλά-δειλά:
   -Θέλτς κι άλλου Κουλούσιου;
   Κι κείνους φυσικά δέχκει κι η Γκουκυρά ξαναγιόμσει γιά τρίτ' φουρά του πιάτου μι φασούλια κι μόλις πήγι κι έκατσι στου τραπέζ' δίπλα στουν  άντρας τς κι κείνους  έσκυψι κι τν είπι κρυφά στ' αφτί γιά να μην ακούσ' ου Κουλούσιους.
   -Δώστουν μα μιά κανάτα νιρό να πιεί να σκάσ', δε γλέπς μας έφαϊ ούλα τα φασούλια!!
   Ου Κουλούσιους όμως άκσει κι δεν έκρινι ντίπ. Κι όταν μιτά σκόλασι κι του τρίτου πιάτου η Γκουκυρά πρόσχαρ'-πρόσχαρ'
 τουν έκαμι τν πρότασ'.
   -Κουλούσιου! Θέλτς νιρό;
   Κι ικείνους κρυφουγιλώντας ν' είπι:
   -Φέρι μα Στιργιανή κι μιά κανάτα νιρό να πιώ!!
   Σκώθκει ικείν' απ' του τραπέζ' κι τουν γιόμσει απ' τ' στάμνα που ήταν στη γουνία μιά κανάτα νιρό .Ου Κουλούσιους πήρι τν κανάτα τ΄σιούκουσι ψ'λά κι ήπιει του νιρό μι μιάς, ρέφτκει κι κάνα δυό φουρές κι αφού έκ αμι κάνα δυό φουρές ά ά.ά ά α ά ά ά !!!!Ά ά ά ά ά ά ά!!! Είπι;
   -Α!! Μά Στιργιανή! Δεν μι ξαναγιουμίζς του πιάτου; Θαρώ ότι του νιρό μι ξέπλυνι τ' άντιρου!!Αφήνουντας τ' αντρόϊνου ουδιέτς. Αυτός ήταν ου Κουλούσιους.
                                                                                               Ο Ζαλοβίτης.

Η θειάκου Λιξάντρου κι τα κάστανα.

   Σι κάποιου ουρεινό χουριό στου Γριβινό έφτασι κάποιους πλανόδιους που πλούσι κάστανα κι έκαμι τουν γύρου του χουριού διαλαλώντας την πραμάτεια τ'.
   -Κάσσσστανα,Κάσσσστανα ιδώ τα καλά κάσσσστανα!!!
   Τουν άκσει κι η θειάκου η Λιξάντρου που τν άριζαν τα κάστανα κι πιτάχκει όξου στου δρόμου να ψνίς.
   -Α! Ρά Ζ'μπανιώτ'!! Πόσου τα πλας τα κάστανα!!
   -Μιά ουκά Καλαμπούκ'ι,δυό ουκάδις κάστανα θειάκου μ'!!
   Κι ικείν' αφού τουν τήρσει καχύπουπτα απού παν μέχρι κάτ' κι ώσπου να σκιφτεί αν τ' συμφέρ' ή πάεινι να τ'γιλάσ' ου καστανάς,αποφάσισι κι τουν είπι:
   -Μωρ' τι μας λες!! Έτσ' σ' αρέζ; Άμα θέλτς δυό ουκάδις καλαμπούκ'ι, μιά ουκά κάστανα!!
   Κι τα ψούντσι η Θειάκου η Λιξάντρου που απόμκει ιφχαριστημέν' γιατί τουν κουρϊιδιψι τουν Ζιουμπανιώτ'·έτσ' νόμζει.
                                                                     Ο Ζαλοβίτης

Του σαραϊλί.

    Κόντιβαν Χριστούϊννα κι τουν μπάρμπα Χρήστου τουν τρώγουνταν γλυκό. Που να βρεί όμους γλυκό ου Έρμους στου χουριό τ.  Μόγκι κάθι Πασκαλιά κι Χριστούϊννα έτρουγι απ' αυτά που έφκιανι η Κουσταντούλου η γναίκα τ'.
  -Άϊντι μα Κουσταντούλου! Δε θα μας φκιάσς σαραϊλί φέτου;
  -Θα σας φκιάσου ρα! Πως δε θα σας φκιάσου! Όπους κάθι χρόνου έτσ κι φέτου κι μιά κι του δουκήθκεις σύρι στου μαγαζί κι φέρει τα υλικά.
   Τουν δίν' ένα χαρτί που είχει γραμμένα τα υλικά η Κουσταντούλου κι κίντσει ου Μπάρμπα Χρήστους να ψνείς τα υλικά γιά του γλυκό. Αφού τάφιρι στου σπίτ, κίντσει  η Κουσταντούλου κι τόφκιασι του σαραϊλί.
   Παραμουνή Χριστουγέννουν κάθουντι στου τραπέζ για φαΐ κι ου Μπάρμπα Χρήστους του μυαλό τ' τούχει στου γλυκό. Είπαν τς ιφχιές, έφαγαν του φαΐ, ήπχιαν κι του κρασί κι έφτασι  η ώρα γιά του γλυκό. Ιδώ ου Μπάρμπα Χρήστους σκουλαζμό δεν είχι.
  - Εέέ...! Βρέ Χρήστου άφκει κι κάνα κουμάτ για ταχιά που θα ρθούν οι φίλοι σ' να τς κιράσουμι κι αφνούς! Έτσ' που κάμς δε θα απουμείν καντίπουτα κι θ' αντρουπιαστούμι!!
   Σταμάτσει ου Μπάρμπα Χρήστους να τρώει κι η Κουσταντούλου παίρ' του γλυκό που απόμκει κι του παέν στουν ουντά που είχι πιό κρυότ γιά να μη χαλάσ'. Τα μισάνυχτα όταν πλάϊασαν όλ'οι  σκώνιτει ου Μπαρμπαχρήστους που δεν του είχι χουρτάσ' κι παέν στουν ουντά να φάει λίγου ακόμα. Λίγου ακόμα, άϊντι λίγου ακόμα του σκαπέτσι όλου του Σαραϊλί, χλιάρσι κι του σιουρόπ κι πήγι κι ρουκόθκει πάλι κάτ' απ' τ' βιλέντζα γιά ύπνου.
    Τ' χαραή σκώθκει η Κουσταντούλου κι τιργιάσκει γιά ν' ακκλησιά. Φώναξει  κι τουν Χρήστου να σιουκθεί αλλά πού ου Μπαρμπαχρήστους. Είχαν κινήσ' κάτ' πουνίδια σν κλοιά κι δεν είχει ντίπ όριξ να σιουκθεί απ΄του κριββάτ.
   - Σύρι μόναχ'η μα Κουσταντούλου, μι πουνάει λίγου η κλοιά κι δε θα ρθώ τώραϊα·άμα μι πιράσν τα πουνίδια θα ν'τθώ κι θα ρθώ κι γώ!
   Ύστιρα απού κάνα δυό ώρις που γύρτσει απ' ν' ακκλησιά η Κουσταντούλου ακούει τουν Μπάρμπα Χρήστου να σκούζ.
  - Α ρα τι έπαθις κι σκούζς;
  - Ωχ! Μι πουνάει η κλοιά! Έχου σφαϊό!
  Γλέπ κι του ταψί άδειου η Κουσταντούλου στουν ουντά κι τουν βάν τς φουνές.
  -Α ρα Ουρζούζκι μι τουν Ουρσούζκους, τόφαεις όλου;
  Δεν έκρινι ντιπ ου Μπάρμπαχρήστους. Μόγκι φώναζι << Λέλι...λέλι μι πουνάει η κλοιά>>.
  Παίρν' μιά τρανή κιραμίδα η Κουσταντούλου κι τ' βάν απάν στ' σόμπα. Τν πύρουσι καλά κι τουν έβαλι να κάθιτι ουπάν μέχρι να γιερέψ'.
  Τα Μπρατίμια ανησύχσαν που δεν τουν είδαν σν' ακκλησιά, γιόρταζι κιόλας κι είπαν:
   -Μώρα! Αυτός ήταν μιά χαρά ιχτέ, γιατί δεν φάνκει σν ακκλησιά σήμιρα;
  Παέν στου σπίτ να τουν ειδούν κι ρουτούν τ' Κουσταντούλου που τ'βρήκαν σν ιξώπουρτα:
   -Πού είνι μα Κουσταντούλου ου Χρήστους;
   -Σύρτι,σύρτι μέσα να τουν δείτι τουν έβαλα απάν σν κιραμίδα κι κάθιτι.
  Παέν μέσα κι γλέπν τουν Χρήστου απάν σν κιραμίδα.
  -Τι είνι ρα Χρήστου; Τι έπαθις;
  -Σουπάτι ! Σουπάτι, πήγα κρυφά ιψέ στουν ουντά κι τόφαγα όλου του σαραϊλί. Κι τώρα μ'έβαλι να κάθουμι απάν σν κιραμίδα γιά να μι πιράσν τα πουνίδια!
                                             
                                                                           Ο Ζαλοβίτης