Του Σιούργμα.

     -Κάθι δειλνό μαζώχνουνταν οι γναίκις απάν στ' ράχ'η κι κινούσαν ν' κουβέντα πλέκουντας η μιά τσαράπια η άλλ' σιμιδάκ'ι κι άλλ' κατασάρ'ι
    -Α! Μα γναίκις ισείς κοιμάστει μι τς Άντρ' στου ίδιου του κριββάτ' ακόμα; Ρουτάει η Χρίστινα.
    -Μμ τι, έτσ' πρέπ'! Μόγκι τα μουντέρνα ζιβγάρια πλαϊάζν χώρια! Λέει η Πανάϊου
   -Ιγώ λέει η Χρίστινα, ιδώ κι κάνα δυό μήνις δεν κοιμούμι μι τουν θκόμ στου ίδιου κριββάτ'!
   -Γιατί κάψου χρίστινα; Τι γίνκει μα κι χώρτσιτι; Μαλλουσέτι τίπουτα; Δεν κρενισέστι; Ρουτάει η Πανάϊου.
   -Ό'χι μά Πανάϊου! Ου χρήστους είνι ντιπ άτσαλους στουν ύπνου κι όλου γυρνιέτι μιά τα πίπκα, μιά τ' ανάσ'κλα, άσι που αμπώχν κιόλας κι φουβούμι μη μι ρίξ'ει κάτ'καμμιά βουλά, δεν τουν έχ'ει ου τόπους να κοιμ'θεί σε μιά μιριά·άσι που χαρλίζ αράδα! Τα μάζουξα κι ιγώ κι πήγα στούν  άλλου τουν ουντά κι κοιμούμι μιά χαρά!!
   -Καλά μα Χρίστινα κι άμα θέλ' ου Χρήστους να φτιάσ' τν δλειά, τι φκιάντι; Ρουτάει η Θουμαή.
   -Άμα έχ'ει όριξ' ου Χρήστους σιουρίζ! Ιγώ καταλαβαίνου κι πααίνου στου θκότ του κριββάτ κι βγάνουμι τα μάτια μας μιά χαρά!!
    -Καλά κι άμα έχ'ς όριξ' ισύ,τι γέννιτι; Πιτάζιτι η Σύρμου!!
    -Άμα μι ρθεί ιμένα η όριξ'η φουνάζου δυνατά στουν Χρήστου : Ά! Ρα Χρήστου! Μήπους σιούρξεις κι δεν σ΄άκσααα;
                                                                                                          Ο Ζαλοβίτης

Διαγώνισμα στα μαθηματικά.

    Ου καθηγητής που έβαλι του διαγώνισμα είχι να κάμ' πουλλές διορθώσεις απού άλλου διαγώνισμα που είχι βάλ' σι άλλ' τάξ',κι δεν μπορούσι να κάμ κι τουν παρατηρητή όπους έπρεπει.Κι έτσ' του κλέψμου πάεινι σύννιφου.Κι όπους πάντα όλα κινούσαν απ' τς καλοί τς μαθητές που κάθουντι στα πρώτα θρανία.Άπ' αφνούς αντέγραφαν αυτοί που ήταν στα δεύτιρα θρανία κι απ' αφνούς που ήταν στα δεύτιρα αντέγραφαν οι άλλ' που ήταν στα τρίτα,κ.ο.κ.

    Ου Βασίλτς που ήταν στου δεύτιρου θρανίου αντέγραφι απ' τουν μπρουσνότ που ήταν στου πρώτου θρανίου·κι απ' του Βασίλ' αντέγραφι ου άλλους που ήταν στου τρίτου κι όλ' η σειρά πίσου τ'.
     Βγαίν' τα απουτιλέσματα κι όλ' η τάξ' είχι 18 - 19- 20,ινώ απ' τουν Βασίλ' κι πίσου σν ίδια σειρά όλ' είχαν κάτου απ' τ' βάσ'.
   -Καλά ρα Βασίλ'!!! Τι έφκιασις; Δεν τ'αντέγραψις καλά;
   -Σουστά τα αντέγραψα,αλλά άλλαξα καμπόσα πλην κι τάκαμα συν,γιά να μη μας καταλάβ' ου Καθηγητής!!!

                                                                                        Ο Ζαλοβίτης.

Ου Κώτσιους στ' Στρατουλουγία!

    Ου Κώτσιους (Δεν τουν έκουβι κι πουλύ) είχι πάει πριν πουλλά χρόνια στα Γραφεία τς Στρατουλουγίας ζ' Γκουζιάν να χαλέψ' μιά βιβαίουσ' ότι σκόλασι του στρατιουτικό, γιά να τ' δώσ' σαν δικιουλουγητικό κι να γεν' ιπαγγιλματίας αγρότς.
    Φτάν' στου κτίριου τς Στρατουλουγίας, ρουκώνιτι μέσα κι λέει στουν πρώτου υπάλληλου που γλέπ'μπρουστά τ':
    -Χαλεύου ένα χαρτί π' να λέει ότι σκόλασα του Φανταρκό!!!
    Λέει ου υπάλληλους:
    -Ά-ση-μι! Α.Σ.Μ. = (Αριθμός Στρατολουγικού Μητρώου που έχν όλ' οι άντρ' που πήγαν στρατό).
    Λέει ου Κώτσιους:
    -Να σ' αφήκου, αλλά δώσι μι πρώτα του χαρτί!!!
    Λέει ου υπάλληλους:
    -Τουν αριθμός στου στρατό θέλου!!!
    Λέει ου Κώτσιους:
    -Τουν αστόσια, δεν τουν δουκιούμι!!!
    -Τουν λέει τότι ου υπάλληλους:
    - Μήπους δεν έχεις κλάση; ( Κλάση: Αριθμητικό μέγεθος που προκύπτει από το έτος γεννήσεως). Μήπους δεν έχεις κλάσει;
    -Φυσικά και δεν έχου κλάσει!  Απουλουέτι ου Κώτσιους νιβριασζμένους.
   -Σύρι σι κείνουϊα του γραφείου κι να τουν πεις ότι δεν έχεις κλάση,θάρρουμ σι βρίσκ'ει! Τουν λέει ου υπάλληλους κι τουν δείχν'μι του δάχλου που να παέν.
   Παέν ου κώτσιους στου γραφείου που τουν έδειξι ου υπάλληλους·τουν γλέπ ου κινούργιους υπάλληλους κι τουν λέει:
   -Ουρίστε ! (Ουρήστε).
   Νιβριάζ' πλιότιρου ου Κώτσιους κι τουν λέει.
   -Κατούρτσα αρχήτιρα πρίν ιρθώ ιδώ! Να μην σι νοιάζ' τι φκιάν ιγώ!  Άκσει τώρα τι σι θέλου!!Μ΄έστειλι ου άλλους απ' ικείνου του γραφείου κι μ' είπι να σι πώ ότι δεν έχου κλάσει!!!
   Τουν λέει τότι ου υπάλληλους:
   -Δεν έχει σχέση!  (Δεν έχεις χέσει).
   Απουρεί κι νιβριάζ' πλιότιρου ου Κώτσιους κι λέει:
   - Άκσιτι να σας πω! Ούτι σας έχου κλάσει ούτι σας έχου χέσ'ει, αλλά μ' αυτά που μι λέτι,θα γέν' κι αυτό!!!
                                                                                                         
                                                                                                                               
                                                                                                                Ο Ζαλοβίτης.

Του Αυτόφουρου!!!

        Ου Κώτσιους ήταν Ιργουλάβους μπιτατζιής κι είχι κλείσ' μιά καλή δλειά σι ένα χουριό σιαπάν κατ' τ' Σαμαρίνα, μόγκι που  του σπίτ' π' θα κινούσι να φκιάσ' δεν είχι άδεια κι ήταν παράνουμου. Η δλειά ήταν κλεισμέν' καλά σι παράδις κι ου Κώτσιους δεν ήθιλνι να τ' χάσ'. Σκέφκει απού δώ σκέφκει απού κεί ου Κώτσιους κι τιλικά βρήκει τ' λύση. Θά έβανι έναν Γύφτου που δεν είχι δλειά στ' μέσ' απ' τ' διαδρουμή Γριβινό-χουριό, ικεί που είχι ένα κιόσκ'ι να κάθιτι όλ' μέρα κι άμα έγλιπι κάνα πιριπολικό να παέν κατ'του χουριό να τουν τραβούσι τηλέφουνου κι να προυφτάσ' να φύγ'ει απ΄τη δλειά,γιά κι να μη τουν πιάσν οι Αστυνουμικοί. Έτσ' κι γίνκει, βρήκι έναν Γύφτου, συμφώντσαν κι στς παράδις αλλά ου Γύφτους ήθιλνι να τουν αγουράσ' κάτ'σαλάμια, τυριά  κι ψουμί γιά να μη τουν κόψ' η πείνα όλ' μέρα ικεί που θα παραφύλαγι. Ου κώτσιους  δέχ'κει να τουν ψνίσ' κι όπους έφυβγαν γιά την δλειά πέρασαν από ένα Σούπιρ μάρκιτ κι τα πήραν·μόγκι που ου Γύφτους του χάλιψι να τουν αγουράσ' κι μιά Ριτσίνα. Τι να κάμ ου κώτσιους τουν έκαμι του χατήρ κι τουν αγόρασι κι τ' Ριτσίνα. Κίντσαν γιά τ' δλειά τς ου καθένας, ου Κώτσιους γιά του χουριό κι άφκει κι τουν Γύφτου στου κιόσκ' να φλάει.
    Πήγι μισμέρ κι κόντιβι δειλνό κι ου Γύφτους πείνασι κι έκατσι να φάει, έστρουσι του μισάλ,έβγαλι τα φαγουλάτα,άνγκσει κι τ' ριτσίνα κι τόστρουσι στου φαγουπότ. Σι λίγου τα πάστριψι όλα τα φαγουλάτα κι  ήπιει κι όλην τ' ριτσίνα. Φαγουμένους κι λίγου αντραλιασμένους απ΄τ' ριτσίνα όπους ήταν αλλά κι απ΄τ΄μπρουζιάλα που είχι, βάϊσι δίπλα κι τουν πήρι ου ύπνους.
    Κατά τς ουχτώ του βράδ' που ξύπνισι έφιρι λίγου γύρου ικεί κουντά στου κιόσκ'ι κι μόλις πήρι να μουργκίζ΄η μέρα, τράβξι τηλέφουνου τουν Κώτσιου.
   -Έλα κώτσιου!!! Ντεν πέρασι κανένα περιπολικό. Έλα να με πάρτς, νυχτών'!
   Κι απουλουέτι ου Κώτσιους:
  -Κλείσι Μ@λ@κ@! Είμι αυτόφουρου!!!
                                                                                   Ο Ζαλοβίτης.