Άμα σι προυσέχ'ει πουλύ η γναίκα σ'!

       Ου μπάρμπα Μήτρους έπισι σι βαθιά καταθλιψ, δεν τουν άριζει καντίπουτα κι στέκουνταν όλου μαραμένους. Κι έτσ' αναγκάσκει η γναίκα τ' να τουν παέν στουν γιατρό στου Γριβινό. Ου γιατρός τουν ιξέτασει πουλύ ώρα μι τρανή προυσουχή. Ύστιρα αφού σκόλασι ν' ιξέτασ' φώναξει τ' γναίκα μαναχιά τς γιά να ν' πεί, τι έχ'ει ου άντρας τς.
       -Τήρα να ιδείς κυρά μ'! Ου άντρας σ' είνι σι μιά κατάστασ' πουλύ σουβαρή. Έχ'ει πάθ' βαριά κατάθλιψ' κι άμα συνιχιστεί αυτό του χουζμέτ, θ' αρχίσ' σν αρχή να χαζουφέρνιτι κι μιτά θα πιθάν'. Γιά να μη γέν αυτό, θα φκιάντς αυτάϊα που θα σι ουρμνέψου:
       Τ' χαραή να τουν ιτοιμάζς του τσιάϊ τ, του ψουμί τ κι ένα αυγό μιλάτου. Ύστιρα να τουν αφήντς να κοιμάτι όσου θέλ'. Να τουν παίρτς αράδα μι του καλό, να μη τουν χουϊάζς όταν φκιάν κάνα ζαράλ κι να τουν κανακιέβς συνέχεια. Να τουν ταΐζς ζιστά κι καλά φαϊά που να έχν μέσα κριάς κι όχ'ι τραχανάδις κι πέτουρα. Του δειλνό να τουν φκιάντς κρέμα ή ρυζόγαλου κι του βράδ' να τουν φκιάντς άλλου φαΐ κι να μη τουν δίντς απ' αυτό που απόμκει απ' του μισμέρ. Δεν θα τουν βάντς να φκιάν χουζμέτια στου σπίτ' γιατί η στιναχώρια τ' θ' ανιβεί κι άλλου. Θα πρέπ' να τουν έχ'εις στα ώπα-ώπα κι να τουν αφήντς να γλέπ ότ' θέλ' ικείνους σν τηληόρασ' κι να μη στραβουμουτσιουνιάζς άμα γλέπ κάνα έργου μι γκόλιαβις. Μιτά του βράδ' όταν παέντι γιά πλάϊαζμα κι γιά να φκιάστι τ' δλειά, να βάντς μκρά βρακιά κι όχ'ι ικείνα τα τρανά τα κίτρινα που είνι σαν πουτούρια κι  κινούν απάν απ' του νουφαλό κι σταματούν μι λάστιχου στου γόνα. Να τουν τρίβς τ' πλάτ', να τουν φκιάντς μασάζ, να τουν μιλάς γλυκά κι να μη τουν αγρεύς καμιάφουρα. Τ' δλειά θα τ' φκιάντει όσου μπουρείτι πιό ταχτικά, τουλάχιστουν μιά φουρά τ' μέρα κι θα τ΄φκιάντει όπους θέλ' αυτός. Όταν τουν γλέπς πουλύ μαραμένου θα τουν γκανταλάς λίγου στ' γκούσια, όχ'ι πουλύ. Άμα τα φκιάσς όλα αυτάϊα π' σ' είπα τώραϊα, ου άντρας σ' θα πάρ' ουπανουτιότ  κι θα ζήσ' πουλλά χρόνια ακόμα. Άκσεις; Άκσα πέμι! Άϊντι  σίρτει στου καλό τώρα κι ότ' σ' είπα, αυτό να κάμτει!
       Πήρι η Χριστιανή τουν άντρα τς απ' του χέρ' κι κίντσαν γιά του λιουφουρείου στου πρακτουρείου κι απ' ικεί του μισμέρ γιά του χουριό. Στου δρόμου που πάειναν ου μπάρμπα Μήτρους ρουτάει τ' γναίκα τ:
      - Α μα! Τι σ' είπι ου Γιατρός;
      -Καντίπουτα, τι να μι πεί!
      -Τι καντίπουτα μα; Αφού ιπιτώρια σι πήρι μαναχιά μεσ' του ιατρείου κι σ' έκρινι μάλλ' ώρα!
      -Άκσει να ιδείς! Μ' είπι ότι έτσ όπους παέν η δλειά, σι λίγου κιρό τ' βγάζς δεν τ' βγάζς, αυτό μ' είπι!
                                                                                                                  Ο Ζαλοβίτης.

Ου Κώτσιους ου μαραγκός.

         Κατά τ' δικαϊτία του ιξήντα κίντσει πουλύς κόζμους να παέν στ' Γιρμανία γιά να βρεί δλειά. Κίντσει κι ου Κώτσιους που ήταν Μαραγκός στα θκά μας τα χουριά, όπ' έφτιανει κάνα κριββάτ' κι καμμιά μισάντρα. Δλειά δεν είχι πουλύ ου Σκουντός, παράδις δεν στάβρουνει κι ήταν νηστκός τς πλιότιρις μέρις. Κι έτσ' μιά μέρα μι τα πουλλά έφτασι κι αυτός στ' Γιρμανία·αλλά απου Γιρμανικά καντίπουτα ντίπ, μόγκι Ιλληνικά κι αυτά χουριάτκα. Όλου ρουτούσει ου Έρμους τς αλλ' τς χουριανοί πως θα πεί του ένα κι πως θα πεί τ' άλλου. Πουλύ δύσκουλ' ήταν η συνιννόησ', όλου στα μούτα κι μι νουήματα.
        Μιά μέρα ικεί που κάθουνταν πέρασει απου μπρουστά τ' μιά καλούτσκια Γιρμανίδα. Τουν γιάλτσει τουν Κώτσιου κι σιούκοσει του χέρ' κατά σιαπάν κι ν' είπι καλημέρα. Ικείν' κατάλαβει ότι ου Κώτσιους τ' χιρέτσει κι τουν έρξει ένα χαμόγιλου που έκαμει τουν Κώτσιου να πάρ' ουπανουτιό τ'. Αυτό γένουνταν κάθι μέρα όταν πιρνούσει απ' ικείν τ' στράτα η Γιρμανίδα. Τ' χιριτούσει ου Κώτσιους,  χαμουγιλούσει αυτή  αλλά κουβέντα ντιπ. Μιά μέρα σκέφκει ξανασκέφκει ου Κώτσιους κι είπι μαναχός τ.
       - Αυτήνια η καλούτσκια η Γιρμανίδα γιά να μι χιριτάει κάθι μέρα κι να μι χαμουγιλάει όπουτι μι γλέπ, πρέπ' να μι θέλ ιμένα! Ταχιά που θα ν' ανταμώσου πάλι θα τ' ζουγραφίσου σ' ένα χαρτί ένα αμάξ' κι ένα πάρκου κι  μι νουήματα θα ν' πώ να πάμι βόλτα μαζί. Να ιδώ τι θα μι πεί!
        ΄Ετσ' κι γίνκει. Ν' άλλ' μέρα, ανταμώθκαν, χιριτήθκαν στα μούτα πάλι κι βγάν ου Κώτσιους του χαρτί όπ' είχι ζουγραφζμένου ένα αμάξ κι ένα πάρκου κι μι νουήματα ν' έδουκι να καταλάβ τι ήθιλνι. Η Γιρμανίδα έστριξει κι πήγαν βόλτα στου πάρκου, τηριούνταν κι συνουνουούνταν μι νουήματα κι πόριψαν μιά χαρά. Ν' άλλ' μέρα ου Κώτσιους που ν' αντάμουσει τ' ζουγράφσει ένα τραπέζ μι πιάτα κι μι νουήματα πάλι ν' έδουκει να καταλάβ ότι ήθιλνι να παέν γιά φαΐ μαζί. Η Γιρμανίδα τουν κατάλαβει, κούντσει του κιουφάλ κατά σιακάτ κι πήγαν του βράδ κι έφαγαν αντάμα! Μιτά απού κανα δυό μέρις που ανταμώθκαν κι χιριτήθκαν πάλι στα μούτα, ου Κώτσιους τ' ζουγράφσει στου χαρτί μιά κιθάρα, ένα μπουζούκ'ι κι ένα τραπέζ κι μι νουήματα πάλι ν' είπι να παέν να γλιντήσν. Ικείν' κούντσει του κιουφάλ πάλι κατά σιακάτ κι πήγαν του βράδ' σι μιά Ιλληνικιά ταβέρνα οπ' πόριψαν πάλι μιά χαρά. Όταν πήραν τουν δρόμου γιά να γυρίσν στα σπίτια τς, η Γιρμανίδα πήρι ένα χαρτί, ζουγράφσει ένα κριββάτ κι τόδουκει στουν Κώτσιου. Αυτός του πήρει, του τήρσει κι είπι απού μέσα τ':
        - Α! Ρα ν' Κιερατένια τ' Γιρμανίδα, ιγώ θαρούσα ότι είνι λίγου μ'σόχαζ' αλλά αυτή έχ'ει μυαλό ξουράφ' μι φαίνιτει! Απουρώ από που κατάλαβει ότι ιγώ είμι Μαραγκός κι φκιάνου κριββάτχια, αφού δε ν' είπα καμμιάφουρα τι δλειά φκιάνου; Ν' καληνύχτσει ου Κώτσιους κι πήγει στου σπίτ κι πλάϊασει.
         Πέρασαν πουλλά χρόνια  κι ου Κώτσιους δε ν' είδει τ' Γιρμανίδα απ' τ' ικείνου του βράδ'. Ου Κώτσιους όμους ακόμα σκίζ του κιουφάλι τ κι δεν μπουρεί να καταλάβ'ει, πως ικείν' η Γιρμανίδα ήξιρνει τι δλειά έφκιανει  αυτός, όταν ήταν παλιά σν Ιλλάδα;
                                                                                                         Ο Ζαλοβίτης 

Του υπάκουου Σκ'λί.

   Τζιουμπάνους ήταν ου μπάρμπα Μκόλας στου χουργιό τ. Είχι θκό τ' κουπάδ' μι γίδια κι φυσικά είχι κι σκλιά που του φύλαγαν. 'Ομους μιά μέρα του καλύτιρου σκλί τ αρώστσι κι απουφάσισι να του παέν στουν κτηνίατρου στου Γριβινό. Κατά του δειλνό ν' ίδια μέρα κινάει κι φτάν στου Γρβινό μαζί μι του σκλί. Χ'πάει τ' θύρα απ΄του κτηνιατρείου, τουν ανοίγν, ρουκώνιτι μέσα σν αίθουσα αναμουνής μαζί μι του σκλί  κι καρτιράει ν' αράδα τ΄γιά ν' ιξέτασ'  στου ιατρείου. Ικεί όμους καρτιρούσαν κι κάτ' κυρίις τς καλής κοινουνίας μι κάτ μ'κρά σκλιά ράτσας. Τα μκρά αυτά σκλιά αλχτούσαν αράδα κι έφκιαναν πουλύ φασαρία. Του σκλί τ' μπάρμπα Μκόλα όμους ούτι κίχ.
   -Μωρέ μπράβο εκπαίδευση! Γυρίζει και λέει μιά κυρία στουν
μπάρμπα Μκόλα.
   -Άμα έτρουϊς κι σύ του δικανίκ'ι που έφαϊ αυτό κι ισύ έτσ' θα κάθουσαν σούζα! Γυρνάει κι τ λέει ου μπάρμπα Μκόλας!
                                                                                                                       Ο Ζαλοβίτης.

Του Σ'μάδ.

    Του παλιό του πρακτουρείου Κτέλ απ' του Γρβινό ήταν κουντά στουν σταθμό του ΟΣΕ στ Σαλουνίκ'η. Γιά να πάς σν Πυλαία απού κεί έπριπει να πάρτς του λιουφουρείου μι του νούμιρο 10. Μιά θειάκου απ' ένα χουργιό που κατέβκει στ' Σαλουνίκη κι ήθιλνι να παέν σν Πυλαία του πήρι αλλά δεν ήξιρνι απού στάσεις  κι πάεινι απού τέρμα σι τέρμα κι δεν κατέβινι πθινά, μόγκι τηρούσι όξου απ' του τζιάμ'ι. Μέχρι που ν' πήραν χαμπάρ' οι ουδηγοί ότι χάθκει η Θειάκου κι ν' πλησίασαν να τν ρουτήσν.
   - Που πας ρε Θειάκου; Μήπους χάθκεις;
   -Ξέρου κι ιγώ ρα πιδίμ; Ιμένα η θυγατέρα μ' μ' είπι να βάνου ένα σ'μάδ όταν κατιβαίνου στ Σαλουνίκ'η κι πααίνου σπίτι τς κι θάμι ιντάξ.
   - Κι τι σμάδ έβαλις ρε Θειάκου;
   -Έναν Γάτου απάν σι κάτ' κιραμμίδια! Αλλά πρέπ' να έφυγι τ' ουρσούζκου!
                                                                                                     
                                                                                                                                  Ο Ζαλοβίτης

Του κλειδί.

    Βγαίν' ένας μπάρμπας απ' του καφινείου σ' ένα χουργιό κουντά στου Γριβινό κι κινάει γιά να παέν στου σπίτι τ. Ικείν ν 'ωρα όμους τουν πιάν φαγούρα στου φτί. Τι να κάμ ου Μπίραβους κουντουστέκιτι λίγου, βγάν του κλειδί του Ντάτσιουν απ' τ' τζιέπη τ, τουν βάν στου φτί κι αρχίζ' να του φέρ' λόϊρα γιά να τουν πιράσ' η φαγούρα. Ικείν ν' ώρα πιρνούσαν πιρνούσαν κι δυό πιτσιρικάδις απου ικεί κι ου ένας απ' αυτούς δεν έχασι ν' ιφκιρία κι λέει.
   -Τι ρα μπάρμπα! Απόμκεις απου μπαταρία κι δεν παίρτς μπρουστά; Άμα είνι να σ' αμπώξουμι λίγου, θάρουμ κινάς!
                                                                                                         Ο Ζαλοβίτης.

Του τρανό πιντάκιλου.

    Η Μπάμπου η Γιώργινα αγόρασι έναν τρανό τινικέ λάδ'ι (Δικαϊξάκιλου). Δεν μπουρούσι όμους η Ιρμάδα να του σ'κών κι να ρίχν μες τν κατσαρόλα ή στου τηγάν γιά να φκιάν του φαΐ ή να τσιγαρίζ τίπουτα. Κανα δυό φουρές που δουκίμασι παλιά μι άλλουν τινικέ να τουν σ'κώσ' κι να ρίξ μεσ' του φαΐ τ' χύνουνταν καταή κι έφκιανι ανίλα τα σαΐζματα στου μαειριό. Πιδεύουνταν ύστιρα κι σφούγζει αράδα κι του πάτουμα. Είδι κι απόειδι η χριστιανή ότι δεν γένουνταν δλειά έτσ' κι χάλιψι απ' τουν Πάππου τουν Μ'χάλ να τ' βουηθήσ'.
  -Έλα ρα Μ'χάλ να αδειάσουμι απ' τουν κινούργιου τινικέ στου μ'κρότιρου πιντάκιλου να μπουρώ να του σ'κώνου κι να βάνου στου φαΐ κι στ σαλάτα όταν χράζιτι. Μπιζέρτσα να σφουγγίζου αυτό που μι πέφτ' καταή στου μαειριό.
   Πήγαν στου κατώι τς Γιώργινας π' δεν είχι φέξ άφκαν τ' θύρα ανοιχτή γιά να γλέπν λίγου, έβαλαν κι οι δυό τα ματουϊάλια μι του βρακουλάστιχου στου κιουφάλ να μη τς πέσν καταή κι αρχίντσαν τ' μιτάγγισ'.
   -Τσάκου μωρ' Γιώργινα ισύ του χνί κι ιγώ ν' αδειάζου! Λέει ου Μ'χάλτς.
    Σ'κών' τουν τρανό τινικέ ου Μ'χάλτς κι κινάει να αδειάζ' στου χνί που κρατούσι η Γιώργινα. Έρ'χνι ου Μ'χάλτς αράδα μεσ' του χνί κι δεν πήραν χαμπάρ' ότι γιόμσει του πιντάκιλου κι χύνουνταν απ' όξου. Όταν ου Μχάλτς άρχισι να καταλαβαίν τουν τινικέ να αλαφραίν' στου χέρι τ, λέει στ' Γιώργινα.
  -Ε μουρή Γιώργινα! Μκρό -μκρό του πιντάκιλου αλλά θα του πάρ όλου του λάδ' μέσα!
                                                                                                                        Ο Ζαλοβίτης.

Τα Γκαρμπουλάχανα.

    Ήταν μιά φουρά σ' ένα χουργιό απ' του Γριβινό ου Μήτρους μι τουν αδιρφό τ' τουν Νάσιου. Πρίν απου καμιά δικαριά μέρις είχι πιθάν' η μάννα τς χουρίς να φκιάσ' διαθήκ'η κι αποφάσισαν να χουρίσν μαναχοί τς τν πιριουσία τς. Έκατσαν καταή τ' αδέρφια κι χώρτσαν τα χουράφια, πήραν πιρίπου τα ίδια στρέμματα ου καθένας. Έφτασι η ώρα όμους να κάμν τν κλήρουσ κι γιά του διόρουφου σπίτ, που είχαν. Ποιός θα έπιρνι τ' ουπανό κι σι ποιόν θα πάεινι τ' ουπχατνό. Τ' ουπανό είχι είσουδου κι μπαλκόν σν πλατεία. Τ' ουπχατνό είχι είσουδου απού πίσου κι του μπαλκόν τηρούσι σι κάτ' κουτέτσια κι αχυρώνις. Κάθουντι καταή τ' αδέρφια να κάμ' τν κλήρουσ'. Τραβάει λαχνό ου Μήτρους κι πιτχάει τ' ουπανό του σπίτ. Ου Νάσιους μαράγκιασι απ΄του κακό τ' ου Μπίραβους κι δεν τουν άρισι ντίπ αυτό που γίνκει γιατί παντέχινι θάρουμ έπιρνι αυτός τ' ουπανό, δεν κρατήθκει κι τουν είπι.
    - Αϊντι ρα Μήτρου, Χαϊρλίθκου! Να του χαίρισι του σπίτ', μι του καλό! Όμους ιγώ σκέφτουμι να φκιάσου κατ' άλλου. Λέου να γκριμίσου του θκόμ τ' ουπχατνό, να φκιάσου κήπου κι να βάνου γκαρμπουλάχανα!!!
                                                                                                                         Ο Ζαλοβίτης.

Του Χι'λιάρκου κι η προυθισμία.

   Ου Μπάρμπα Γιάντς κάπουτι βρέθκει σι τρανή οικουνουμική ανάγκ'η.Χράζουνταν ένα χι'λιάρκου γιά να πληρώσ' τν Τράπιζα κι ου Έρμους δεν τούχει. Χτύπ'σει πουλλές θύρις απού σόϊα,χάλιψι απού φίλους στου χουριό αλλά καντίπουτα δεν γίνκει. Καγκάνας δεν τουν έδουκι. Οι μέρις πιρνούσαν κι η προυθιζμία γιά να ξουφλήσ' τν τράπιζα σκουλνούσι κι τουν μπάρμπα Γιάνν' δεν τουν είχι ου τόπους.

    Σκέφκει απου δώ σκέφκει απου κεί κι δουκήθκει τουν φίλου τ' τον Μ'χάλ που κάθουνταν στου διπλανό χουργιό. Μιά κι δυό βάν του σαμάρ στου γουμάρ ,ανιβαίν καβάλα κι κινάει γιά του χουργιό τ' Μ'χάλ.Σι δυό ώρις κι αφού είχι μουργκίσ΄γιά τα καλά έφτασι στου σπίτ' τ' Μ'χάλ κι χ'πάει τ' θύρα. Ανοίγ'ει τ' θύρα ου Μ'χάλτς τουν τηράει καλά κι τουν βάν μέσα οπ' κινάει ου ιξής διάλουγους αναμιταξύ τς.
  -Καλουσκάμτι Μ'χάλ! Τι γένιτι,πως πουρέβτι;
  -Καλά Γιάνν ισείς πάλι; Πως κι μας δουκήθκεις βραδιάτκα;
  -Άστα Μ'χάλ βρίσκουμι σι τρανή ανάγκ'η κι απ΄τη σένα χράζουμι δυό πράγματα. Να μι δώσ'εις ένα Χι'λιάρκου κι προυθιζμία τρείς μι τέσσιρις μήνις να στου γυρίσου πίσου!
   Ου Έρμους ου Μ'χάλτς που ήξιρνι καλά τ' τζιέπη τ, του απαντάει ένα κι ένα.
  -Προυθιζμία Γιάνν σι δίνου όσην θέλτς. Μόγκι να μι σχουρέσς αλλά χι'λιάρκου δεν έχου να σι δώσου!!!
                                                                                                                       Ο Ζαλοβίτης.

Τα Παντιλόνια.

     Σ΄ένα χουριό όξου απ΄ του Γριβινό στ' δικαϊτία του 70. Κάθουνταν ου μπάρμπα Μήτρους (Σπάγγους ντιπ,Κούγκαβους) στου καφινείου τ' Νάσιου όλ' τ' μέρα αλλά καμμιά φουρά δεν παρήγειλνει τίπουτα να π'χεί. Πάντα τηρούσι απού δίπλα αυτούς που έπιζαν χαρτιά ή ακουλνούσι σι καμμιά παρέα που έπ'ναν  ρακή.

    Μιά μέρα που ήταν μαναχοί τς στου καφινείου δεν άντιξει ου Νάσιους κι τουν είπι:
   -Α!Ρα Μήτρου τι γένιτι μι τη σένα; Όλ' τ' μέρα κάθισι ιδώϊα στου καφινείου κι δε σι δουκιούμι μιά φουρά να παραγγείλτς έναν καφέ, μιά λιμουνάδα, μιά ρακή. Ξέρτς πόσις καρέκλις μι χάλασις τόσουν κιρό που κάθισι απάν; Μι πλήρουσις καμμιά;
   - Κι απαντάει ου Μπάρμπα Μήτρους:
   -Ισύ ρα Νάσιου, ξέρτς πόσα παντιλόνια έλιουσα ιγώ απάν σ' αυτέζια τσ καρέκλις; Μ' αγόρασις κάνα;
                                                                                                                            Ο Ζαλοβίτης.

Του Τσιαϊρό>

    Δικαϊτία του ιξήντα σ΄ένα χουριό στου Γριβινό ου δάσκαλους μαθαίν' τα ρήματα στα πιδιά στου σκουλειό. Κι αφού λέει κανα δυό παραδείγματα, Πηδώ,γιλώ ,χτυπώ, καταλήγ'ει στουν κανόνα ότι: <Ρήματα είναι οι λέξεις που μας δείχνουν ότι κάτι κάνουμε και τελειώνουν σε ω>. Μιτά απ΄τουν κανόνα ρουτάει ου δάσκαλους.
  -Ποιό παιδί θα μας πεί ένα ρήμα;
   Όλα τα πιδιά σ'κώνουν του χέρ' φουνάζουντας:
  -Ιγώώώ..κύριι!!!
  - Γιά πες μας εσύ Αλεξάνδρα ένα ρήμα! Λέι ου Δάσκαλους.
  -Τσιαϊρό Δάσκαλι! Απαντάει η Λιξάντρου.
  - Μ' αυτό δεν είναι ρήμα Αλεξάντρα λέει ου Δάσκαλους.
  -Πως δεν είνι Δάσκαλι; Αφού φκιάνουμι τσιάϊ κι τιλειών' σι ω! Απαντάει η Λιξάντρου!
                                                                                                                    Ο Ζαλοβίτης.

Τα Βαφτίσια!

    Ανταμώνουντι δυό γνουστές γναίκις στου παζάρ' στου Γριβινό κι κινούν ν' κουβέντα.
   -Καλημέρα Βασίλου! Τί γένιτι; Κιρό έχουμι να βριθούμι, πως πουρέβτι;
   -Πως να πουρέψουμι Κουσταντούλου! Καλά, ισείς πάλι;
   -Καλά κι μείς! Α! Μα βασίλου, τι πιδί απόχτσει η νυφαδιά σ'; Σιρκό ή θηλ'κό;
   -Σιρκό, έκαμι!
   -Του βάφτσιτι μα ή ακόμα;
   -Του βάφτσαμι ιπρουχτέ ν' Κυριακή!
   -Κι πως τούπιτι,Βασίλου μ';
   -Α! Τ' όνουμα δε λέϊτι!
   -Α! Μα, τι δε λέϊτι,μι λές;
   -Σι λέου δε λέϊτι!
   -Κρίνι μα, θα μι σκάσς!
   -Σι σκάσου δε σκάσου, σι λέου δε λέϊτι!
   -Γιατί μα, Πανάϊου τούπιτι κι αντρέπισι να μι του πείς;
   -Αμ!! Τι Πανάϊου μι λες μα σκουντή! Αφού σ'είπα είνι σιρκό! Να τούπαμι Γαμέμνου (Αγαμέμνων)! Του φχαριστήθκεις τώραϊα: Μ' έσκσεις του κιουφάλ,μ'
έσκσεις!
                                                                                                     Ο Ζαλοβίτης!

Η τάπα τς πισίνας!

      Είκουσ' πέντι χρόνια έκαμι ου Γιάνντς στ' Γιρμανία,μάζουξι μάλλ παράδις κι αφού μπιζέρτσι τς αντάρις τς Γιρμανίας, πήρι  ν' απόφασ' να γυρίσ' στουν τόπου τ' γιά να φκιάσ 'μιά τρανή ξινουδουχειακή μουνάδα στου χουριό τ.
     Κι έτσ' κι γίνκει, ήρθι στου χουριό τ κι κίντσει να κουσιέβ γιά τα χαρτιά που χράζουνταν γιά τν άδεια κατασκιβής. Κι αφού σκόλασι μι ν' άδεια, βρήκι κατ' μαστόρια κι σκόλασι μιτά από δυό χρόνια τν ξινουδουχειακή μουνάδα. Κόντιβι καλουκαίρ κι ου Γιάντς ήθιλνι να μη χάσ' τ' καλουκιρινή σιζόν κι γιά αυτό επισκέφκει κατ' γραφεία του Ιότ (ΕΟΤ) όπ' έκαμι μιά αίτησ' γιά να γέν έλιγχους κι να πάρ κι ν' άλλ' άδεια λειτουργίας. Ικεί τουν είπαν ότι' θα πιράσν σι κάνα δυό μέρις υπάλληλ' κι θα κάμν τουν έλιγχου.
    Κι έτσ' γίνκει σι κάνα δυό μέρις φάνγκαν οι υπάλληλ'. Τς καλουσώρσι ου Γιάνντς κι αφού τς κέρασι ρακή μι μπιμπίλια κι κάτ' λιφτόκαρα που είχι·έβγαλι  ένα κτί λουκούμια γιά να τς καλουπιάσ' κι μόλις σκόλασι του κέραζμα είπι.
   - Τι κλωθουμέστι ρα πιδιά,σιούκτι να σας σιργιανίσου στ' μουνάδα! Κι κίντσει να τς δείχν' τα δουμάτια κι όλουν του χώρου μέσα στ μουνάδα. Η δλειά πάεινι καλά, οι ιλιγκτές ήταν ιφχαριστημέν κι ου Γιάνντς έτριβι τα χέρια τ. Μέχρι που έφτασαν στ πισίνα σν αυλή. Ικεί τα πράγματα άλλαξαν.
   -Ιάτην κι η πισίνα μ'! Κρέχτου νιρό έχ'ει, λές κι κάμ' κι για π'χί! Λέει όλου καμάρ ου Γιάνντς!
   -Όλα καλά κύριε Γιάννη αλλά γιά να σας δώσουμε άδεια λειτουργίας της πισίνας πρέπει να προσλάβετε Ναυαγοσώστη.
   -Έχου τουν Μ'χάλ που ν' έφκιασι! Απουλουέτι ου Γιάνντς.
   -Γνωρίζει κολύμπι κι έχει πτυχίο Ναυαγοσώστη ο Μιχάλης; Ρουτάει ένας Ιλιγκτής.
   -Ου Μχάλτς μπουρεί να μη ξέρ' μπάνιου, αλλά ξέρ' που είνι η τάπα!

                                                                                                               Ο Ζαλοβίτης.

Οι Λουκανίτσις!

                                                               Ικλουγιές 1961.

      Δυό χρόνια είχι ου Σιώμους στ' Στουτγκάρδ' τς Γιρμανίας. Κι ήρθει μι άδεια να ρίξ τ' ψήφου τ  κι να ιδεί τουν Γιαννακούλ' (Χνούδαλου, ιφτά χρόνια είχι). Ήρθι του Σαββάτου.....μέχρι τ' Διφτέρα που θα έφυβγι πάλι πίσου μαζί μι τ' Σιώμινα. Τουν Γιαννακούλ  δε θα τουν έπιρναν μαζί τς, θα τουν άφναν πάλι στουν Πάππου κι στ' Μπάμπου. Ου Γιαννακούλτς όλ' ν' ώρα δε ξικουλνούσι ντιπ απ' τουν πατέρα τ κι τουν έσζκξει του κιουφάλ μι τς ιρωτήσεις που έφκιανι.

    -Α! Ρα πατέρα, πουρέβτι καλά  ικεί στ' Γιρμανία;

    -Καλά Γιαννακούλ'η μ! Καλά που μας έστειλι αυτόζια που γλέπς ικεία σν κουρνίζα στου ντβάρ! Μας έφιρι κι ντιπ τζιάμπα τώραϊα ιδώ κι ας είνι πουλύ μακρά!

    -Αλήτεια Πατέρα;

    -Ναι Γιαννακούλ'η μ! Μπράβου Σιώμινα, τιτραπέρατου πιδί έχουμι!

    -Κι κάθι μέρα δλεύς πατέρα;

    -Κάθι μέρα πιδούλι  μ κι νύχτα δλέβου γιά να βγάλου πουλλές παράδις!

    -Κι που δλεύς ρα Πατέρα;

    -Αυτά που έφαγις αρχήτιρα τα λέν'  βούρστ στ' Γιρμανία, ιμείς ιδώ τα λέμι λουκανίτσις. Κι τα βγάνουμι ιμείς στου ιργοστάσιου που δλέβου.

     -Ποιά ρα πατέρα, αυτά που είνι σαν χουντρές τσούρις;

     -Σκάσιιιι! Μη λές ατσαλιάρκις κουβέντις, θα σι βάλου πιπέρ'. Κι μη σφουγίζς τς μύτις απ' τα μανίκια ς, τα καταγιάλτσις ρα πιδί μ! Κι σύ μα Σιώμινα αφού του γλέπς του πιδί που σφουγκίζ τς μύτις απ' τα μανίκια τ', γιατί δεν του δίντς ένα σφουγγουμάντλου να σφουγγίζιτι;

     -Νόστ'μα είνι, μουτσιαλιούντι κι καλά! Πως τα φκιάντι ρα Πατέρα;

     -Να! Είνι τρανό του ιργοστάσιου,απού δώϊα μέχρι τς Σύρμους του σπίτ' στουν κάτ' του μαχαλά. Απ' τν μιά μιριά βάνουμι μσκάρια κι απ' ν'άλλ' βγάνουμι Βούρστ.

     -Όταν τρανέψου πατέρα θα φκιάσουμι πλιότιρις παράδις. Θα φκιάσουμι θκό μας ιργουστάσιου κι θα βάνουμι τα βούρστ απ' τν μιά μιριά κι απ' ν'άλλ' θα βγάνουμι μσκάρια.

     -Τέτοιου ιργοστάσιου είχι η μάννα σ' Γιαννακούλ'η μ'
που ν'έβαλα βούρστ κι μ' έβγαλι μσκάρ. Γιά ταυτό σ'κώθκα κι έφυγα στ' Γιρμανία!

                                                                                                  Ο Ζαλοβίτης

    

Μόγγι του πάγιου!

        Σ' ένα καφινείου βράδ' σι χουριό απ' του Γριβινό,είνι μαζουμέν' όλ'οι οι χουριανοί. Άλλ' παίζν 66, άλλ' μπιρίμπα κι άλλ' τάβλι΄. Ικείν ν' ώρα μπαίν' κι ου Σιώμους  μέσα που μόλις είχι ακούσ' τα κινούγια οικουνουμικά μέτρα απ' τν τηλιόρασ' κι λέει:
       -Α! Ρα! Τα εμαθέτι τα κινούργια μέτρα που ανακοίνουσι η κυβέρνησ' τ' Αλέξ'; Πως μας ξιγέλασαν κι τς ψήφσαμι αφνούς ρα πιδιά;  Του παράκαναν ντίπ γιά ντίπ  κι όπους παέν θα μας βάλν φουρουλουγία  κι όταν  φκιάνουμι τ' δλειά μι τς γναίκις μας στου κριββάτ !! Όπους  γένιτι στ Δηί (ΔΕΗ), στου τηλέφουνου κι στου νιρό!
        Πιτάζιτι τότι κι ου πάππους ου Κουλούσιας κι λέει:
      -Μμμμ! Τότι ιγώ που δεν μπουρώ να φκιάσου καντίπουτα μι τ' θκιάμ, θα  τς πληρώνου μόγκι ...του πάγιου!!

                                                      Ο Ζαλοβίτης.

Του πιδί γένιτι μαύρου!

      Γράφτ' γράμμα ου Κώτσιους ου Νιόπαντρους (Σώγαμπρους) απ' του Γιδά, στ Μάννα τ' που είνι σ' ένα χουριό στου Γριβινό ,γιά να ν' πεί τα ιφχάριστα νέα!
     -Καλημέρα Μάννα! Τι Φκιάντς; Ιμείς ιδώ είμιστι πουλύ καλά! Χαλεύου να σι πώ ότι σκόλασι του βάσανου που είχαμι κι δεν μπουρούσαμι να απουχτήσουμι πιδί. Τα κατφιράμι Μάννα κι μείς όπους όλους ου κόζμους κι απόχτσαμι πιδί! Όμους έχουμι ένα πρόβλημα. Η Γναίκα μ' δεν έχ'ει γάλα γιά να του βζάξ κι  τοδουκάμι σι μιά μαύρ' γναίκα που γέντσι ιδώ μαζί μι τ' θκιάμ ιδώ  στου Γιδά, να του βζάξ αυτή γιά να πάρ' ουπανουτιό τ' του χνούδαλου. Τι να σι πώ όμους βρέ Μάννα, γλέπου τώρα τιλιφταία ότι όσου πιρνάει ου κιρός, του πιδί μαυρίζ πλιότιρου.
      Κι τουν γράφτ γράμμα κι η Μάννα τ'.
    -Τι να να σι πώ ρα πιδί μ; Κι συ όντα γιννήθκεις, ιγώ δεν είχα γάλα να σι βζάξου κι αναγκάσκαμι μι τουν πατέρα σ' να σι δίνουμι γάλα απου μιά  θκιά μας γίδα. Αλλά γλέπου τα κέρατα τώρα τα βγάντς! Μζόχαζι, ά Μζόχαζι!

                                                                                                                   Ο Ζαλοβίτης

Ου Γριβινιώτς σν Αφρική!

    Ου Νάσιους απ' του Γριβινό πήγι σν Αφρική ικδρουμή. Όταν γύρτσι πίσου τουν τσάκουσαν οι θκοί τ γιά τς λιπτουμέριις.
   - Α ρα Νάσιου! Πε μας τι είδις ικεί που πήγις;
   - Είδα Λιουντάρ !
   -Κι πως είνι του λιουντάρ κάψου Νάσιου;
   -Όπους είνι του θκό μας του Γουμάρ ιδώ! Μόγκι που είνι κίτρινου, πιό τρανό κι έχ'ει πουλλά μαλλιά στου κιουφάλ!
    -Τι άλλου ζλάπ, είδις ικεί ρα Νάσιου;
    -Είδα κι Ιλέφαντα!

    -Κι πως είνι αυτός ου Ιλέφαντας;
    -Όπους είνι του θκό μας του γουμάρ! Ίδιου χρώμα, πουλύ τρανά αυτιά κι στου κιουφάλ έχ'ει κάτ' σα λάστιχου γιά να ρουγκουφάει νιρό!
    -Πε μας κι τι άλλου είδις, ρα Μπίραβι;
    -Είδα κι Βόα!
    -Τι ζλάπ είνι αυτός ου Βόας,πάλι ρα Νάσιου;
    -Πως είνι του θκό μας του Γουμάρ όταν έχ'ει ουρέξεις, αλλά χουρίς του Γουμάρ!
                                                                                                 
                                         Ο Ζαλοβίτης.
    

Τα άχυρα που τρώγονται.

  Χαραή χαραή κίντσει ου Κώτσιους να φκιάν σουφατίζματα κουντά σν αστρέχα στου σπίτι τ', ανιβαζμένους απάν σι μιά ξύλιν' σκάλα. Ικείν' ν' ώρα πιρνούσι απ' ικεί κι ου Μχάλτς που πάϊνι στου μαντρί.(Ου Μχάλτς όλου τουν πείραζι τουν Κώτσιου) Μόλις τουν γλέπ απάν στ' σκάλα δεν έχασι ν' ιφκιρία κι τουν λέει.
   -Κάψου Κώτσιου! Ιμένα δε μι πουλυνοιάζ που θα φουσκώσς κάτ' απ' τ' σκάλα κι θα γέντς Νταούλ! Θα τσακστεί όμους του κιουφάλτς  κι θα γιουμίσ'  ου τόπους καταή άχυρα!
    Κι απαντάει ου Κώτσιους.
   -Καλά ρα Μ'χάλ κι συ χαραή χαραή του νού σ' στου φαΐ τουν έχ'εις!
                                                                  Ο Ζαλοβίτης.

Σν' Αχυρώνα!

   Ου Έρμους ου μπάρμπα Μήτσιους έχασι τ' μπάμπου τ' πριν απ' ένα χρόνου κι κακουπιρνούσι μι τ' νύφ' στου σπίτ'! Η νύφ' όλου τουν χούϊαζι, δεν τουν ήθιλνι ντιπ στου σπίτ' κι ήθιλνι να τουν ξικάμ μιά ώρα αρχήτιρα. Όταν έρχουνταν όμους στου σπίτ, του βράδ' απ' του μαντρί ου γιός τ ου Γιώρτς, η νύφ' έκαμι ν' καλή κι ήταν όλου γλύκις.
   -Πείνασις πατέρα; Δίψασις πατέρα; Ντύσ' πατέρα,να μη πλιβριτουθείς! Όλου γλυκόλουγα  είλιγι γιά να τα ακούει ου Γιώρτς.
   Μόλις έφυβγει ου Γιώρτς στου μαντρί, κινούσι πάλι.
   -Να ξιπατουθείς, δε σ' αντέχου άλλου παλιόγιρι! Να γέντς αντάρα, να ησυχάσου! Γιατί δεν πιθαίντς; Τι θέλτς κι ζας ακόμα; Κι άλλα πουλλά!
   Έκατσι κι σκέφκει ου Μπάρμπα Μήτσιους ότι δεν γένιτι δλειά έτσ' κι σκαρφίσκει ένα μουραφέτ. Επισι καταή όξου απ' του σπίτ' μιά χαραή μόλις έφυγι ου Γιώρτς για του μαντρί κι έκαμι ότι πιθαίν' κι κίντσει να σκούζ.
   -Έλα Μήτσιινα να μι πάρτς, θα μι φάει η νύφ'·κι κίντσει να κατηγουράει τ' Γιώργινα!
    Η Γιώργινα γιά να μη μάθ' η γειτουνιά αυτά που γένουνταν πήρι μιά κουβέρτα τουν σκιόπασι γιά να μη ακούειτι κι' έσκουζει  πιό δυνατά απ' τουν μπάρμπα Μήτσιου.
   -Ιίίί!!Ιλάτι να ιδείτι τι λέι ου πατέρας, έχασι απού μυαλό κι λέει χαζουκουβέντις! Λέι ότι ιγώ θέλου να τουν πιθάνου! Λέλι μ' τι έπαθα η καϋμένη μ, θα τ' ακούσ κι ου Γιώρτς του βράδ' θα τουν πστέψ κι θα μι σφάξ στουν κατώφλιου!
    Μαζώχκαν πουλλές γναίκις γύρου απ' τουν μπάρμπα Μήτσιου κι τηρούσαν.Ήρθι κι η Πανάϊου η γειτόντσα κι λέει.
   -Αφκήτι τουν στη μένα! Ιγώ θα καταλάβου άμα έχασι απου μυαλό! Τραβάει ν' κουβέρτα κι τουν ρουτάει.
   -Ω Μήτσιου τι φκιάντς;
   -Ν' τυφλαμάρα μ' ν' κακιά φκιάνου! Πιθαίνουυυ! Ιέλα Μήτσιινα να μι πάρτς! Γλέπου τουν Χάρου μι τν κουσιά νάρχιτι!
   -Δε μ' αγρουνίζς ιμένα ρα Μήτσιου;
   -Ποιά είσι ισύ μα; Ιίί...ισύ είσι μα Πανάϊου;
   -Είδιτι που μι αγρώντσει! Ιγώ είμι Μήτσιου! Πως μι δουκήθκεις;
   -Ισένα δε θα δουκ'ηθώ κάψου Πανάϊου, που σι ΠΛΑΚΟΥΝΑ σν αχυρώνα!
   - Ούι!!!! Καλά λέει η Γιώργινα ότ' έχασι απου μυαλό! Γναίκις σκιουπάστιτουν τόχασι ντιπ κι δεν ξέρ τι λέει! Έσκουζι η Πανάϊου κατακόκκιν'η!

                                                                                                        Ο Ζαλοβίτης.

Πόσο ζάει του Γουμάρ!

 Ρουτάει ου Τσίμους τς Μυγδάλους τ' γναίκα τ΄που έφτιανι πίτα στου Μαειριό.
    -Α! Μα Θουμαή,μήπους ξέρτς πόσα χρόνια ζάει του Γουμάρ;

 Κι απαντάει η Θουμαή.
    -Γιατί ρουτάς ρα Τσίμου; Έχ'εις τίπουτα πουνίδια πθινά; Ή δεν είσι καλά;
                                                                                 
                                                                                       Ο Ζαλοβίτης.

Τ' άλλου του γουμάρ.

    Ου μπάρμπα Κώτσιους σκώθκει χαραή χαραή πριν λαλίσν οι κουκουταί κι πιρπατώντας στα νύχια τηρούσι να μη κάμ' ρόπουτου κι ξυπνήσν τα κουρτσούλια (Θουμαή κι Διαμαντούλου).           
Πήγι στου παχνί κι κίντσει να ιτοιμάζ του γουμάρ γιά να παέν στουν Αχίλλ' στου Γριβινό. Τα κουρτσούλια γκρίνιαζαν απ' τ' ιχτέ κι ήθιλναν να παέν κι αυτά μαζί τ' στουν Αχίλλ' να ψνίνς κάνα ζαχαράτου, καμμιά μαστίχα κι κάνα ψεύτκου μπιλιτζίκ'ι.
    Τουν πήραν χαμπάρ' όμους που σκώθκει τ' χαραή γιατί είχαν του νού τα κι σκώθκαν κι αυτά. Κι σι τρίχαν ώρα ήταν χαζίρκα γιά του ταξίδ'. Τι να κάμ κι ου μπάρμπα Κώτσιους δεν μπουρούσι να τα χαλάσ' του χατήρ' κι τα πήρι κι αυτά μαζί τ'. Ανέβασι πανουσάμαρα τ' Διαμαντούλου σαν μ'κρότιρ'  κι έβαλι στα καπούλια τ' Θουμαή  κι πίσου πιρπατιούντας ου μπάρμπα Κώτσιους, κίντσαν γιά του Γριβινό.       
    Μιτά απού δγιό ώρις δρόμου έφτασαν στουν Αχίλλ' στου Γριβινό. Έδισι ου μπάρμπα Κώτσιους του γουμάρ' σ'ένα αλμάκ'ι, κίντσει γιά τα ψώνια κι άφκει τα χνούδαλα να φλάγν του γουμάρ. Τα κουρτσούλια πήγαν λίγου παρέκεια που ακούγουνταν φωνές όπ' ήταν ένας Αρκουδιάρς μι ν' Αρκούδα τ', αφού πρώτα τήρσαν καλά του γουμάρ κι έβαλαν σμάδια γιά να μη του χάσν. 
    Όταν γύρτσαν τα κουρτσούλια μιτά απου κάνα εικουσάλιπτου δεν είδαν του ίδιου του γουμάρ στου ίδιου μέρους, αλλά άλλου κι κίντσαν να κλαίν αράδα. Ήρθι κι ου Μπάρμπα Κώτσιους αφού σκόλασι τα ψώνια τ' κι τα ρουτάει.
   -Α! Ρα κουρτσούλια μ', γιατί κλαίτι; Τι επαθέτι; Σας βάρισι κάνας;
   -Καγκάνας δεν μας βάρισι παππού, αλλά μας έκλειψαν του γουμάρ κι μας ίφιραν άλλου! Απουλουήθκει η Θουμαή!
   - Όχ'ι, του θ'κό μας είνι, κουρίτσι μ'! Λέει ου μπάρμπα Κώτσιους.
   - Όχ'ι Παππού, αυτό έχ'ει κι ένα άλλου μκρότιρου πουδάρ κάτ'απ' τν κλοιά που παέν πέρα δώθι!
    Κόκαλου ου μπάρμπα Κώτσιους! Που να ιξηγάει στα κουρτσούλια!
                     
                                                                                                                      Ο Ζαλοβίτης.