Τα Βαφτίσια!

    Ανταμώνουντι δυό γνουστές γναίκις στου παζάρ' στου Γριβινό κι κινούν ν' κουβέντα.
   -Καλημέρα Βασίλου! Τί γένιτι; Κιρό έχουμι να βριθούμι, πως πουρέβτι;
   -Πως να πουρέψουμι Κουσταντούλου! Καλά, ισείς πάλι;
   -Καλά κι μείς! Α! Μα βασίλου, τι πιδί απόχτσει η νυφαδιά σ'; Σιρκό ή θηλ'κό;
   -Σιρκό, έκαμι!
   -Του βάφτσιτι μα ή ακόμα;
   -Του βάφτσαμι ιπρουχτέ ν' Κυριακή!
   -Κι πως τούπιτι,Βασίλου μ';
   -Α! Τ' όνουμα δε λέϊτι!
   -Α! Μα, τι δε λέϊτι,μι λές;
   -Σι λέου δε λέϊτι!
   -Κρίνι μα, θα μι σκάσς!
   -Σι σκάσου δε σκάσου, σι λέου δε λέϊτι!
   -Γιατί μα, Πανάϊου τούπιτι κι αντρέπισι να μι του πείς;
   -Αμ!! Τι Πανάϊου μι λες μα σκουντή! Αφού σ'είπα είνι σιρκό! Να τούπαμι Γαμέμνου (Αγαμέμνων)! Του φχαριστήθκεις τώραϊα: Μ' έσκσεις του κιουφάλ,μ'
έσκσεις!
                                                                                                     Ο Ζαλοβίτης!

Η τάπα τς πισίνας!

      Είκουσ' πέντι χρόνια έκαμι ου Γιάνντς στ' Γιρμανία,μάζουξι μάλλ παράδις κι αφού μπιζέρτσι τς αντάρις τς Γιρμανίας, πήρι  ν' απόφασ' να γυρίσ' στουν τόπου τ' γιά να φκιάσ 'μιά τρανή ξινουδουχειακή μουνάδα στου χουριό τ.
     Κι έτσ' κι γίνκει, ήρθι στου χουριό τ κι κίντσει να κουσιέβ γιά τα χαρτιά που χράζουνταν γιά τν άδεια κατασκιβής. Κι αφού σκόλασι μι ν' άδεια, βρήκι κατ' μαστόρια κι σκόλασι μιτά από δυό χρόνια τν ξινουδουχειακή μουνάδα. Κόντιβι καλουκαίρ κι ου Γιάντς ήθιλνι να μη χάσ' τ' καλουκιρινή σιζόν κι γιά αυτό επισκέφκει κατ' γραφεία του Ιότ (ΕΟΤ) όπ' έκαμι μιά αίτησ' γιά να γέν έλιγχους κι να πάρ κι ν' άλλ' άδεια λειτουργίας. Ικεί τουν είπαν ότι' θα πιράσν σι κάνα δυό μέρις υπάλληλ' κι θα κάμν τουν έλιγχου.
    Κι έτσ' γίνκει σι κάνα δυό μέρις φάνγκαν οι υπάλληλ'. Τς καλουσώρσι ου Γιάνντς κι αφού τς κέρασι ρακή μι μπιμπίλια κι κάτ' λιφτόκαρα που είχι·έβγαλι  ένα κτί λουκούμια γιά να τς καλουπιάσ' κι μόλις σκόλασι του κέραζμα είπι.
   - Τι κλωθουμέστι ρα πιδιά,σιούκτι να σας σιργιανίσου στ' μουνάδα! Κι κίντσει να τς δείχν' τα δουμάτια κι όλουν του χώρου μέσα στ μουνάδα. Η δλειά πάεινι καλά, οι ιλιγκτές ήταν ιφχαριστημέν κι ου Γιάνντς έτριβι τα χέρια τ. Μέχρι που έφτασαν στ πισίνα σν αυλή. Ικεί τα πράγματα άλλαξαν.
   -Ιάτην κι η πισίνα μ'! Κρέχτου νιρό έχ'ει, λές κι κάμ' κι για π'χί! Λέει όλου καμάρ ου Γιάνντς!
   -Όλα καλά κύριε Γιάννη αλλά γιά να σας δώσουμε άδεια λειτουργίας της πισίνας πρέπει να προσλάβετε Ναυαγοσώστη.
   -Έχου τουν Μ'χάλ που ν' έφκιασι! Απουλουέτι ου Γιάνντς.
   -Γνωρίζει κολύμπι κι έχει πτυχίο Ναυαγοσώστη ο Μιχάλης; Ρουτάει ένας Ιλιγκτής.
   -Ου Μχάλτς μπουρεί να μη ξέρ' μπάνιου, αλλά ξέρ' που είνι η τάπα!

                                                                                                               Ο Ζαλοβίτης.

Οι Λουκανίτσις!

                                                               Ικλουγιές 1961.

      Δυό χρόνια είχι ου Σιώμους στ' Στουτγκάρδ' τς Γιρμανίας. Κι ήρθει μι άδεια να ρίξ τ' ψήφου τ  κι να ιδεί τουν Γιαννακούλ' (Χνούδαλου, ιφτά χρόνια είχι). Ήρθι του Σαββάτου.....μέχρι τ' Διφτέρα που θα έφυβγι πάλι πίσου μαζί μι τ' Σιώμινα. Τουν Γιαννακούλ  δε θα τουν έπιρναν μαζί τς, θα τουν άφναν πάλι στουν Πάππου κι στ' Μπάμπου. Ου Γιαννακούλτς όλ' ν' ώρα δε ξικουλνούσι ντιπ απ' τουν πατέρα τ κι τουν έσζκξει του κιουφάλ μι τς ιρωτήσεις που έφκιανι.

    -Α! Ρα πατέρα, πουρέβτι καλά  ικεί στ' Γιρμανία;

    -Καλά Γιαννακούλ'η μ! Καλά που μας έστειλι αυτόζια που γλέπς ικεία σν κουρνίζα στου ντβάρ! Μας έφιρι κι ντιπ τζιάμπα τώραϊα ιδώ κι ας είνι πουλύ μακρά!

    -Αλήτεια Πατέρα;

    -Ναι Γιαννακούλ'η μ! Μπράβου Σιώμινα, τιτραπέρατου πιδί έχουμι!

    -Κι κάθι μέρα δλεύς πατέρα;

    -Κάθι μέρα πιδούλι  μ κι νύχτα δλέβου γιά να βγάλου πουλλές παράδις!

    -Κι που δλεύς ρα Πατέρα;

    -Αυτά που έφαγις αρχήτιρα τα λέν'  βούρστ στ' Γιρμανία, ιμείς ιδώ τα λέμι λουκανίτσις. Κι τα βγάνουμι ιμείς στου ιργοστάσιου που δλέβου.

     -Ποιά ρα πατέρα, αυτά που είνι σαν χουντρές τσούρις;

     -Σκάσιιιι! Μη λές ατσαλιάρκις κουβέντις, θα σι βάλου πιπέρ'. Κι μη σφουγίζς τς μύτις απ' τα μανίκια ς, τα καταγιάλτσις ρα πιδί μ! Κι σύ μα Σιώμινα αφού του γλέπς του πιδί που σφουγκίζ τς μύτις απ' τα μανίκια τ', γιατί δεν του δίντς ένα σφουγγουμάντλου να σφουγγίζιτι;

     -Νόστ'μα είνι, μουτσιαλιούντι κι καλά! Πως τα φκιάντι ρα Πατέρα;

     -Να! Είνι τρανό του ιργοστάσιου,απού δώϊα μέχρι τς Σύρμους του σπίτ' στουν κάτ' του μαχαλά. Απ' τν μιά μιριά βάνουμι μσκάρια κι απ' ν'άλλ' βγάνουμι Βούρστ.

     -Όταν τρανέψου πατέρα θα φκιάσουμι πλιότιρις παράδις. Θα φκιάσουμι θκό μας ιργουστάσιου κι θα βάνουμι τα βούρστ απ' τν μιά μιριά κι απ' ν'άλλ' θα βγάνουμι μσκάρια.

     -Τέτοιου ιργοστάσιου είχι η μάννα σ' Γιαννακούλ'η μ'
που ν'έβαλα βούρστ κι μ' έβγαλι μσκάρ. Γιά ταυτό σ'κώθκα κι έφυγα στ' Γιρμανία!

                                                                                                  Ο Ζαλοβίτης

    

Μόγγι του πάγιου!

        Σ' ένα καφινείου βράδ' σι χουριό απ' του Γριβινό,είνι μαζουμέν' όλ'οι οι χουριανοί. Άλλ' παίζν 66, άλλ' μπιρίμπα κι άλλ' τάβλι΄. Ικείν ν' ώρα μπαίν' κι ου Σιώμους  μέσα που μόλις είχι ακούσ' τα κινούγια οικουνουμικά μέτρα απ' τν τηλιόρασ' κι λέει:
       -Α! Ρα! Τα εμαθέτι τα κινούργια μέτρα που ανακοίνουσι η κυβέρνησ' τ' Αλέξ'; Πως μας ξιγέλασαν κι τς ψήφσαμι αφνούς ρα πιδιά;  Του παράκαναν ντίπ γιά ντίπ  κι όπους παέν θα μας βάλν φουρουλουγία  κι όταν  φκιάνουμι τ' δλειά μι τς γναίκις μας στου κριββάτ !! Όπους  γένιτι στ Δηί (ΔΕΗ), στου τηλέφουνου κι στου νιρό!
        Πιτάζιτι τότι κι ου πάππους ου Κουλούσιας κι λέει:
      -Μμμμ! Τότι ιγώ που δεν μπουρώ να φκιάσου καντίπουτα μι τ' θκιάμ, θα  τς πληρώνου μόγκι ...του πάγιου!!

                                                      Ο Ζαλοβίτης.

Του πιδί γένιτι μαύρου!

      Γράφτ' γράμμα ου Κώτσιους ου Νιόπαντρους (Σώγαμπρους) απ' του Γιδά, στ Μάννα τ' που είνι σ' ένα χουριό στου Γριβινό ,γιά να ν' πεί τα ιφχάριστα νέα!
     -Καλημέρα Μάννα! Τι Φκιάντς; Ιμείς ιδώ είμιστι πουλύ καλά! Χαλεύου να σι πώ ότι σκόλασι του βάσανου που είχαμι κι δεν μπουρούσαμι να απουχτήσουμι πιδί. Τα κατφιράμι Μάννα κι μείς όπους όλους ου κόζμους κι απόχτσαμι πιδί! Όμους έχουμι ένα πρόβλημα. Η Γναίκα μ' δεν έχ'ει γάλα γιά να του βζάξ κι  τοδουκάμι σι μιά μαύρ' γναίκα που γέντσι ιδώ μαζί μι τ' θκιάμ ιδώ  στου Γιδά, να του βζάξ αυτή γιά να πάρ' ουπανουτιό τ' του χνούδαλου. Τι να σι πώ όμους βρέ Μάννα, γλέπου τώρα τιλιφταία ότι όσου πιρνάει ου κιρός, του πιδί μαυρίζ πλιότιρου.
      Κι τουν γράφτ γράμμα κι η Μάννα τ'.
    -Τι να να σι πώ ρα πιδί μ; Κι συ όντα γιννήθκεις, ιγώ δεν είχα γάλα να σι βζάξου κι αναγκάσκαμι μι τουν πατέρα σ' να σι δίνουμι γάλα απου μιά  θκιά μας γίδα. Αλλά γλέπου τα κέρατα τώρα τα βγάντς! Μζόχαζι, ά Μζόχαζι!

                                                                                                                   Ο Ζαλοβίτης

Ου Γριβινιώτς σν Αφρική!

    Ου Νάσιους απ' του Γριβινό πήγι σν Αφρική ικδρουμή. Όταν γύρτσι πίσου τουν τσάκουσαν οι θκοί τ γιά τς λιπτουμέριις.
   - Α ρα Νάσιου! Πε μας τι είδις ικεί που πήγις;
   - Είδα Λιουντάρ !
   -Κι πως είνι του λιουντάρ κάψου Νάσιου;
   -Όπους είνι του θκό μας του Γουμάρ ιδώ! Μόγκι που είνι κίτρινου, πιό τρανό κι έχ'ει πουλλά μαλλιά στου κιουφάλ!
    -Τι άλλου ζλάπ, είδις ικεί ρα Νάσιου;
    -Είδα κι Ιλέφαντα!

    -Κι πως είνι αυτός ου Ιλέφαντας;
    -Όπους είνι του θκό μας του γουμάρ! Ίδιου χρώμα, πουλύ τρανά αυτιά κι στου κιουφάλ έχ'ει κάτ' σα λάστιχου γιά να ρουγκουφάει νιρό!
    -Πε μας κι τι άλλου είδις, ρα Μπίραβι;
    -Είδα κι Βόα!
    -Τι ζλάπ είνι αυτός ου Βόας,πάλι ρα Νάσιου;
    -Πως είνι του θκό μας του Γουμάρ όταν έχ'ει ουρέξεις, αλλά χουρίς του Γουμάρ!
                                                                                                 
                                         Ο Ζαλοβίτης.