Άμα σι προυσέχ'ει πουλύ η γναίκα σ'!

       Ου μπάρμπα Μήτρους έπισι σι βαθιά καταθλιψ, δεν τουν άριζει καντίπουτα κι στέκουνταν όλου μαραμένους. Κι έτσ' αναγκάσκει η γναίκα τ' να τουν παέν στουν γιατρό στου Γριβινό. Ου γιατρός τουν ιξέτασει πουλύ ώρα μι τρανή προυσουχή. Ύστιρα αφού σκόλασι ν' ιξέτασ' φώναξει τ' γναίκα μαναχιά τς γιά να ν' πεί, τι έχ'ει ου άντρας τς.
       -Τήρα να ιδείς κυρά μ'! Ου άντρας σ' είνι σι μιά κατάστασ' πουλύ σουβαρή. Έχ'ει πάθ' βαριά κατάθλιψ' κι άμα συνιχιστεί αυτό του χουζμέτ, θ' αρχίσ' σν αρχή να χαζουφέρνιτι κι μιτά θα πιθάν'. Γιά να μη γέν αυτό, θα φκιάντς αυτάϊα που θα σι ουρμνέψου:
       Τ' χαραή να τουν ιτοιμάζς του τσιάϊ τ, του ψουμί τ κι ένα αυγό μιλάτου. Ύστιρα να τουν αφήντς να κοιμάτι όσου θέλ'. Να τουν παίρτς αράδα μι του καλό, να μη τουν χουϊάζς όταν φκιάν κάνα ζαράλ κι να τουν κανακιέβς συνέχεια. Να τουν ταΐζς ζιστά κι καλά φαϊά που να έχν μέσα κριάς κι όχ'ι τραχανάδις κι πέτουρα. Του δειλνό να τουν φκιάντς κρέμα ή ρυζόγαλου κι του βράδ' να τουν φκιάντς άλλου φαΐ κι να μη τουν δίντς απ' αυτό που απόμκει απ' του μισμέρ. Δεν θα τουν βάντς να φκιάν χουζμέτια στου σπίτ' γιατί η στιναχώρια τ' θ' ανιβεί κι άλλου. Θα πρέπ' να τουν έχ'εις στα ώπα-ώπα κι να τουν αφήντς να γλέπ ότ' θέλ' ικείνους σν τηληόρασ' κι να μη στραβουμουτσιουνιάζς άμα γλέπ κάνα έργου μι γκόλιαβις. Μιτά του βράδ' όταν παέντι γιά πλάϊαζμα κι γιά να φκιάστι τ' δλειά, να βάντς μκρά βρακιά κι όχ'ι ικείνα τα τρανά τα κίτρινα που είνι σαν πουτούρια κι  κινούν απάν απ' του νουφαλό κι σταματούν μι λάστιχου στου γόνα. Να τουν τρίβς τ' πλάτ', να τουν φκιάντς μασάζ, να τουν μιλάς γλυκά κι να μη τουν αγρεύς καμιάφουρα. Τ' δλειά θα τ' φκιάντει όσου μπουρείτι πιό ταχτικά, τουλάχιστουν μιά φουρά τ' μέρα κι θα τ΄φκιάντει όπους θέλ' αυτός. Όταν τουν γλέπς πουλύ μαραμένου θα τουν γκανταλάς λίγου στ' γκούσια, όχ'ι πουλύ. Άμα τα φκιάσς όλα αυτάϊα π' σ' είπα τώραϊα, ου άντρας σ' θα πάρ' ουπανουτιότ  κι θα ζήσ' πουλλά χρόνια ακόμα. Άκσεις; Άκσα πέμι! Άϊντι  σίρτει στου καλό τώρα κι ότ' σ' είπα, αυτό να κάμτει!
       Πήρι η Χριστιανή τουν άντρα τς απ' του χέρ' κι κίντσαν γιά του λιουφουρείου στου πρακτουρείου κι απ' ικεί του μισμέρ γιά του χουριό. Στου δρόμου που πάειναν ου μπάρμπα Μήτρους ρουτάει τ' γναίκα τ:
      - Α μα! Τι σ' είπι ου Γιατρός;
      -Καντίπουτα, τι να μι πεί!
      -Τι καντίπουτα μα; Αφού ιπιτώρια σι πήρι μαναχιά μεσ' του ιατρείου κι σ' έκρινι μάλλ' ώρα!
      -Άκσει να ιδείς! Μ' είπι ότι έτσ όπους παέν η δλειά, σι λίγου κιρό τ' βγάζς δεν τ' βγάζς, αυτό μ' είπι!
                                                                                                                  Ο Ζαλοβίτης.

Ου Κώτσιους ου μαραγκός.

         Κατά τ' δικαϊτία του ιξήντα κίντσει πουλύς κόζμους να παέν στ' Γιρμανία γιά να βρεί δλειά. Κίντσει κι ου Κώτσιους που ήταν Μαραγκός στα θκά μας τα χουριά, όπ' έφτιανει κάνα κριββάτ' κι καμμιά μισάντρα. Δλειά δεν είχι πουλύ ου Σκουντός, παράδις δεν στάβρουνει κι ήταν νηστκός τς πλιότιρις μέρις. Κι έτσ' μιά μέρα μι τα πουλλά έφτασι κι αυτός στ' Γιρμανία·αλλά απου Γιρμανικά καντίπουτα ντίπ, μόγκι Ιλληνικά κι αυτά χουριάτκα. Όλου ρουτούσει ου Έρμους τς αλλ' τς χουριανοί πως θα πεί του ένα κι πως θα πεί τ' άλλου. Πουλύ δύσκουλ' ήταν η συνιννόησ', όλου στα μούτα κι μι νουήματα.
        Μιά μέρα ικεί που κάθουνταν πέρασει απου μπρουστά τ' μιά καλούτσκια Γιρμανίδα. Τουν γιάλτσει τουν Κώτσιου κι σιούκοσει του χέρ' κατά σιαπάν κι ν' είπι καλημέρα. Ικείν' κατάλαβει ότι ου Κώτσιους τ' χιρέτσει κι τουν έρξει ένα χαμόγιλου που έκαμει τουν Κώτσιου να πάρ' ουπανουτιό τ'. Αυτό γένουνταν κάθι μέρα όταν πιρνούσει απ' ικείν τ' στράτα η Γιρμανίδα. Τ' χιριτούσει ου Κώτσιους,  χαμουγιλούσει αυτή  αλλά κουβέντα ντιπ. Μιά μέρα σκέφκει ξανασκέφκει ου Κώτσιους κι είπι μαναχός τ.
       - Αυτήνια η καλούτσκια η Γιρμανίδα γιά να μι χιριτάει κάθι μέρα κι να μι χαμουγιλάει όπουτι μι γλέπ, πρέπ' να μι θέλ ιμένα! Ταχιά που θα ν' ανταμώσου πάλι θα τ' ζουγραφίσου σ' ένα χαρτί ένα αμάξ' κι ένα πάρκου κι  μι νουήματα θα ν' πώ να πάμι βόλτα μαζί. Να ιδώ τι θα μι πεί!
        ΄Ετσ' κι γίνκει. Ν' άλλ' μέρα, ανταμώθκαν, χιριτήθκαν στα μούτα πάλι κι βγάν ου Κώτσιους του χαρτί όπ' είχι ζουγραφζμένου ένα αμάξ κι ένα πάρκου κι μι νουήματα ν' έδουκι να καταλάβ τι ήθιλνι. Η Γιρμανίδα έστριξει κι πήγαν βόλτα στου πάρκου, τηριούνταν κι συνουνουούνταν μι νουήματα κι πόριψαν μιά χαρά. Ν' άλλ' μέρα ου Κώτσιους που ν' αντάμουσει τ' ζουγράφσει ένα τραπέζ μι πιάτα κι μι νουήματα πάλι ν' έδουκει να καταλάβ ότι ήθιλνι να παέν γιά φαΐ μαζί. Η Γιρμανίδα τουν κατάλαβει, κούντσει του κιουφάλ κατά σιακάτ κι πήγαν του βράδ κι έφαγαν αντάμα! Μιτά απού κανα δυό μέρις που ανταμώθκαν κι χιριτήθκαν πάλι στα μούτα, ου Κώτσιους τ' ζουγράφσει στου χαρτί μιά κιθάρα, ένα μπουζούκ'ι κι ένα τραπέζ κι μι νουήματα πάλι ν' είπι να παέν να γλιντήσν. Ικείν' κούντσει του κιουφάλ πάλι κατά σιακάτ κι πήγαν του βράδ' σι μιά Ιλληνικιά ταβέρνα οπ' πόριψαν πάλι μιά χαρά. Όταν πήραν τουν δρόμου γιά να γυρίσν στα σπίτια τς, η Γιρμανίδα πήρι ένα χαρτί, ζουγράφσει ένα κριββάτ κι τόδουκει στουν Κώτσιου. Αυτός του πήρει, του τήρσει κι είπι απού μέσα τ':
        - Α! Ρα ν' Κιερατένια τ' Γιρμανίδα, ιγώ θαρούσα ότι είνι λίγου μ'σόχαζ' αλλά αυτή έχ'ει μυαλό ξουράφ' μι φαίνιτει! Απουρώ από που κατάλαβει ότι ιγώ είμι Μαραγκός κι φκιάνου κριββάτχια, αφού δε ν' είπα καμμιάφουρα τι δλειά φκιάνου; Ν' καληνύχτσει ου Κώτσιους κι πήγει στου σπίτ κι πλάϊασει.
         Πέρασαν πουλλά χρόνια  κι ου Κώτσιους δε ν' είδει τ' Γιρμανίδα απ' τ' ικείνου του βράδ'. Ου Κώτσιους όμους ακόμα σκίζ του κιουφάλι τ κι δεν μπουρεί να καταλάβ'ει, πως ικείν' η Γιρμανίδα ήξιρνει τι δλειά έφκιανει  αυτός, όταν ήταν παλιά σν Ιλλάδα;
                                                                                                         Ο Ζαλοβίτης 

Του υπάκουου Σκ'λί.

   Τζιουμπάνους ήταν ου μπάρμπα Μκόλας στου χουργιό τ. Είχι θκό τ' κουπάδ' μι γίδια κι φυσικά είχι κι σκλιά που του φύλαγαν. 'Ομους μιά μέρα του καλύτιρου σκλί τ αρώστσι κι απουφάσισι να του παέν στουν κτηνίατρου στου Γριβινό. Κατά του δειλνό ν' ίδια μέρα κινάει κι φτάν στου Γρβινό μαζί μι του σκλί. Χ'πάει τ' θύρα απ΄του κτηνιατρείου, τουν ανοίγν, ρουκώνιτι μέσα σν αίθουσα αναμουνής μαζί μι του σκλί  κι καρτιράει ν' αράδα τ΄γιά ν' ιξέτασ'  στου ιατρείου. Ικεί όμους καρτιρούσαν κι κάτ' κυρίις τς καλής κοινουνίας μι κάτ μ'κρά σκλιά ράτσας. Τα μκρά αυτά σκλιά αλχτούσαν αράδα κι έφκιαναν πουλύ φασαρία. Του σκλί τ' μπάρμπα Μκόλα όμους ούτι κίχ.
   -Μωρέ μπράβο εκπαίδευση! Γυρίζει και λέει μιά κυρία στουν
μπάρμπα Μκόλα.
   -Άμα έτρουϊς κι σύ του δικανίκ'ι που έφαϊ αυτό κι ισύ έτσ' θα κάθουσαν σούζα! Γυρνάει κι τ λέει ου μπάρμπα Μκόλας!
                                                                                                                       Ο Ζαλοβίτης.

Του Σ'μάδ.

    Του παλιό του πρακτουρείου Κτέλ απ' του Γρβινό ήταν κουντά στουν σταθμό του ΟΣΕ στ Σαλουνίκ'η. Γιά να πάς σν Πυλαία απού κεί έπριπει να πάρτς του λιουφουρείου μι του νούμιρο 10. Μιά θειάκου απ' ένα χουργιό που κατέβκει στ' Σαλουνίκη κι ήθιλνι να παέν σν Πυλαία του πήρι αλλά δεν ήξιρνι απού στάσεις  κι πάεινι απού τέρμα σι τέρμα κι δεν κατέβινι πθινά, μόγκι τηρούσι όξου απ' του τζιάμ'ι. Μέχρι που ν' πήραν χαμπάρ' οι ουδηγοί ότι χάθκει η Θειάκου κι ν' πλησίασαν να τν ρουτήσν.
   - Που πας ρε Θειάκου; Μήπους χάθκεις;
   -Ξέρου κι ιγώ ρα πιδίμ; Ιμένα η θυγατέρα μ' μ' είπι να βάνου ένα σ'μάδ όταν κατιβαίνου στ Σαλουνίκ'η κι πααίνου σπίτι τς κι θάμι ιντάξ.
   - Κι τι σμάδ έβαλις ρε Θειάκου;
   -Έναν Γάτου απάν σι κάτ' κιραμμίδια! Αλλά πρέπ' να έφυγι τ' ουρσούζκου!
                                                                                                     
                                                                                                                                  Ο Ζαλοβίτης

Του κλειδί.

    Βγαίν' ένας μπάρμπας απ' του καφινείου σ' ένα χουργιό κουντά στου Γριβινό κι κινάει γιά να παέν στου σπίτι τ. Ικείν ν 'ωρα όμους τουν πιάν φαγούρα στου φτί. Τι να κάμ ου Μπίραβους κουντουστέκιτι λίγου, βγάν του κλειδί του Ντάτσιουν απ' τ' τζιέπη τ, τουν βάν στου φτί κι αρχίζ' να του φέρ' λόϊρα γιά να τουν πιράσ' η φαγούρα. Ικείν ν' ώρα πιρνούσαν πιρνούσαν κι δυό πιτσιρικάδις απου ικεί κι ου ένας απ' αυτούς δεν έχασι ν' ιφκιρία κι λέει.
   -Τι ρα μπάρμπα! Απόμκεις απου μπαταρία κι δεν παίρτς μπρουστά; Άμα είνι να σ' αμπώξουμι λίγου, θάρουμ κινάς!
                                                                                                         Ο Ζαλοβίτης.

Του τρανό πιντάκιλου.

    Η Μπάμπου η Γιώργινα αγόρασι έναν τρανό τινικέ λάδ'ι (Δικαϊξάκιλου). Δεν μπουρούσι όμους η Ιρμάδα να του σ'κών κι να ρίχν μες τν κατσαρόλα ή στου τηγάν γιά να φκιάν του φαΐ ή να τσιγαρίζ τίπουτα. Κανα δυό φουρές που δουκίμασι παλιά μι άλλουν τινικέ να τουν σ'κώσ' κι να ρίξ μεσ' του φαΐ τ' χύνουνταν καταή κι έφκιανι ανίλα τα σαΐζματα στου μαειριό. Πιδεύουνταν ύστιρα κι σφούγζει αράδα κι του πάτουμα. Είδι κι απόειδι η χριστιανή ότι δεν γένουνταν δλειά έτσ' κι χάλιψι απ' τουν Πάππου τουν Μ'χάλ να τ' βουηθήσ'.
  -Έλα ρα Μ'χάλ να αδειάσουμι απ' τουν κινούργιου τινικέ στου μ'κρότιρου πιντάκιλου να μπουρώ να του σ'κώνου κι να βάνου στου φαΐ κι στ σαλάτα όταν χράζιτι. Μπιζέρτσα να σφουγγίζου αυτό που μι πέφτ' καταή στου μαειριό.
   Πήγαν στου κατώι τς Γιώργινας π' δεν είχι φέξ άφκαν τ' θύρα ανοιχτή γιά να γλέπν λίγου, έβαλαν κι οι δυό τα ματουϊάλια μι του βρακουλάστιχου στου κιουφάλ να μη τς πέσν καταή κι αρχίντσαν τ' μιτάγγισ'.
   -Τσάκου μωρ' Γιώργινα ισύ του χνί κι ιγώ ν' αδειάζου! Λέει ου Μ'χάλτς.
    Σ'κών' τουν τρανό τινικέ ου Μ'χάλτς κι κινάει να αδειάζ' στου χνί που κρατούσι η Γιώργινα. Έρ'χνι ου Μ'χάλτς αράδα μεσ' του χνί κι δεν πήραν χαμπάρ' ότι γιόμσει του πιντάκιλου κι χύνουνταν απ' όξου. Όταν ου Μχάλτς άρχισι να καταλαβαίν τουν τινικέ να αλαφραίν' στου χέρι τ, λέει στ' Γιώργινα.
  -Ε μουρή Γιώργινα! Μκρό -μκρό του πιντάκιλου αλλά θα του πάρ όλου του λάδ' μέσα!
                                                                                                                        Ο Ζαλοβίτης.

Τα Γκαρμπουλάχανα.

    Ήταν μιά φουρά σ' ένα χουργιό απ' του Γριβινό ου Μήτρους μι τουν αδιρφό τ' τουν Νάσιου. Πρίν απου καμιά δικαριά μέρις είχι πιθάν' η μάννα τς χουρίς να φκιάσ' διαθήκ'η κι αποφάσισαν να χουρίσν μαναχοί τς τν πιριουσία τς. Έκατσαν καταή τ' αδέρφια κι χώρτσαν τα χουράφια, πήραν πιρίπου τα ίδια στρέμματα ου καθένας. Έφτασι η ώρα όμους να κάμν τν κλήρουσ κι γιά του διόρουφου σπίτ, που είχαν. Ποιός θα έπιρνι τ' ουπανό κι σι ποιόν θα πάεινι τ' ουπχατνό. Τ' ουπανό είχι είσουδου κι μπαλκόν σν πλατεία. Τ' ουπχατνό είχι είσουδου απού πίσου κι του μπαλκόν τηρούσι σι κάτ' κουτέτσια κι αχυρώνις. Κάθουντι καταή τ' αδέρφια να κάμ' τν κλήρουσ'. Τραβάει λαχνό ου Μήτρους κι πιτχάει τ' ουπανό του σπίτ. Ου Νάσιους μαράγκιασι απ΄του κακό τ' ου Μπίραβους κι δεν τουν άρισι ντίπ αυτό που γίνκει γιατί παντέχινι θάρουμ έπιρνι αυτός τ' ουπανό, δεν κρατήθκει κι τουν είπι.
    - Αϊντι ρα Μήτρου, Χαϊρλίθκου! Να του χαίρισι του σπίτ', μι του καλό! Όμους ιγώ σκέφτουμι να φκιάσου κατ' άλλου. Λέου να γκριμίσου του θκόμ τ' ουπχατνό, να φκιάσου κήπου κι να βάνου γκαρμπουλάχανα!!!
                                                                                                                         Ο Ζαλοβίτης.

Του Χι'λιάρκου κι η προυθισμία.

   Ου Μπάρμπα Γιάντς κάπουτι βρέθκει σι τρανή οικουνουμική ανάγκ'η.Χράζουνταν ένα χι'λιάρκου γιά να πληρώσ' τν Τράπιζα κι ου Έρμους δεν τούχει. Χτύπ'σει πουλλές θύρις απού σόϊα,χάλιψι απού φίλους στου χουριό αλλά καντίπουτα δεν γίνκει. Καγκάνας δεν τουν έδουκι. Οι μέρις πιρνούσαν κι η προυθιζμία γιά να ξουφλήσ' τν τράπιζα σκουλνούσι κι τουν μπάρμπα Γιάνν' δεν τουν είχι ου τόπους.

    Σκέφκει απου δώ σκέφκει απου κεί κι δουκήθκει τουν φίλου τ' τον Μ'χάλ που κάθουνταν στου διπλανό χουργιό. Μιά κι δυό βάν του σαμάρ στου γουμάρ ,ανιβαίν καβάλα κι κινάει γιά του χουργιό τ' Μ'χάλ.Σι δυό ώρις κι αφού είχι μουργκίσ΄γιά τα καλά έφτασι στου σπίτ' τ' Μ'χάλ κι χ'πάει τ' θύρα. Ανοίγ'ει τ' θύρα ου Μ'χάλτς τουν τηράει καλά κι τουν βάν μέσα οπ' κινάει ου ιξής διάλουγους αναμιταξύ τς.
  -Καλουσκάμτι Μ'χάλ! Τι γένιτι,πως πουρέβτι;
  -Καλά Γιάνν ισείς πάλι; Πως κι μας δουκήθκεις βραδιάτκα;
  -Άστα Μ'χάλ βρίσκουμι σι τρανή ανάγκ'η κι απ΄τη σένα χράζουμι δυό πράγματα. Να μι δώσ'εις ένα Χι'λιάρκου κι προυθιζμία τρείς μι τέσσιρις μήνις να στου γυρίσου πίσου!
   Ου Έρμους ου Μ'χάλτς που ήξιρνι καλά τ' τζιέπη τ, του απαντάει ένα κι ένα.
  -Προυθιζμία Γιάνν σι δίνου όσην θέλτς. Μόγκι να μι σχουρέσς αλλά χι'λιάρκου δεν έχου να σι δώσου!!!
                                                                                                                       Ο Ζαλοβίτης.