Ρούκ- Ζούκ.

       Πρίν απού καμμιά δικαριά χρόνια πήγαν (Ψέματα) στου Ρούκ- Ζούκ στ' Μηλιαρέσ'  γιά να παίξν πέντι παίχτις απού ένα χουριό απ' του Γριβινό! Του πιχνίδ' παίζουνταν μι δυό ουμάδις μι πέντι νουματαίοι η κάθι ουμάδα. Πρώτα έπιζι η μιά ουμάδα κι ύστιρα η άλλ'. Η Μηλιαρέσ' έδειχνι στουν αρχηγό μιά λέξ΄ κι έπριπι να ν' ιξηγήσ' στουν αμέσους ιπόμινου, ου οποίους μέχρι ικείν ν' ώρα φουρούσι ακουστικά γιά να μην ακούσ'  όπους κι οι άλλ΄γιά να μην ακούσν τν πιριγραφή απ' τουν προυηγούμινου. Φτάν στου τιλικό κι ήταν ηαράδα να παίξν οι Γριβινιώτις! Δείχν η Μηλιαρέσ' τ' λέξ' ΛΥΚΟΥΣ στουν αρχηγό.
    - Πανέφκουλου γιά μας,τώρα θα δείτι λέει ου Αρχηγός! Χπάει τουν ώμου τ' δεύτιρου, γυρνάει ικείνους κι τουν λέει:!
    -ΒΑΡΙΣΙ ΖΛΑΠ!
    -ΛΥΚΟΥΣ ! Λέει ένα κι ένα ου δεύτιρους.
     Γυρνάει ου δεύτιρους κι χπάει στουν ώμου τουν τρίτου κι τουν λέει.
    -ΠΩΣ ΛΕΜΙ Τ' ΓΝΑΙΚΑ Τ' ΒΑΣΙΛ' ΤΣ ΘΟΥΜΑΗΣ ΣΤΟΥ ΧΟΥΡΙΟ;
    -ΑΛΥΚ(Ι)ΣΑ! Λέει ου τρίτους!
    -Ο'ΧΙ ΣΙ ΘΗΛ'ΚΟ, ΣΙ ΣΙΡΚΟ ΠΕΤΟΥ!
    -ΛΥΚΟΥΣ! Λέει πάλι ου τρίτους κι γυρνάει κι χπάει τουν τέταρτου στουν ώμου κι τηράει να τουν ιξηγήσ'.
    -ΓΚΑΒΟΣ!
    -ΛΥΚΟΥΣ ! Απαντάει ου τέταρτους, κι χπάει τουν πέμπτου να γυρίσ' γιά να τουν πεί τ΄λέξ'. Γυρνάει ου Πέμπτους  κι τουν λέει ου Τέταρτους.
    - ΝΤΟΥ ΡΑ!!
    - ΛΥΚΟΥΣ! Απαντάει ένα κι ένα ου πέμπτους!


                                                                                              Ο Ζαλοβίτης

Ου Χουρτάτους!

      Ειρηνοδικείο Κοζάνης 1952.
      Η Γριβινιώτσα έχ'ει μηνύσ' τουν άντρα τς επειδή τ' ρίχν' συχνά πυκνά δαρμό!
     -Είνι Κακουρίζκους κι Τιμπέλτς κύρ πρόϊδρι! Απ' τ' χαραή κουσιέβ στα καφινεία, του μισμέρ έρχιτι γιά φαΐ κι ύστιρα γριντώνιτι μέχρι του βράδ'! Δε τουν λείπιτι τίπουτα, όλα τάχου χαζίρκα σν ώρα τα! Όλου κάτ' τουν φταίει κι βρίσκ'ει ιτία να μι τσακίζ' τα κατίνια. Δεν έχ'ει πιράσ' μέρα που  να μήν έχ' σ'κώσ' του χέρ' κι του δικανίκ'ι κι να μη τ' έχ'ει κουπανήσ' απανουτιόμ! Μι χόρτασι δαρμό τόσα χρόνια! Μ' άργασι του τουμάρ κι μι γιόμσι ζούνις ζ' πλάτ' μι του δικανίκ'ι! Θα μι πιθάν', τι τραβώ τόσα χρόνια μόγγι ιγώ ξέρου! Δεν αντέχου άλλου! Μιτάνοιουσα πικρά που τουν παντρέφκα!
    -Υπομονή κυρία μου, άντρας σας είναι! Λέει ου πρόϊδρους!
    -Πάντους απού @νί κι απού  @ώλου τουν έχου χουρτάτου, του δικανίκ'ι γιατί του σκών';;;;;
                                                                     
                                                                                                               Ο Ζαλοβίτης

Οι Γιατροί δε ξέρν' καντίπουτα!

    Αγαπημένου αντρόϊνου ήταν ου Βασίλτς μι τν Μυγδάλου! Πιδιά δεν είχαν κι όλ' ν' αγάπη ν' έδουνι ου ένας στουν άλλουν! Ου Βασίλτς πάεινι στου καφινείου κι κάθουνταν ως αργά μι τν παρέα τ' ικεί! Η Μυγδάλου τουν καρτιρούσι κάθι βράδ' μι αγουνία  γιά να αγκαλιαστούν ύστιρα στου κριββάτ όλ' τ' νύχτα!
   Ένα βράδ' όμους ου Βασίλτς γύρτσει αρχήτιρα στου σπίτ'! Η Μυγδάλου παραξινέφκει. ανησύχ'σει κιόλας κι τουν ρώτσει:
  -Τι έπαθις ρα Βασίλ' κι γύρτσεις τόσου αγλήγουρα; Γιατί δε κρέντς; Έχ'εις τίπουτα πουνίδια; Σαν να γκουχάς λίγου μι φαίνιτι!
  -Να, μα Μυγδάλου! Πήγα στουν Γιατρό γιατί μι πόνισι ου λιμός κι γκουχούσα πουλύ  τώρα του δειλνό κι μ' είπι να κόψου ν' τσιγάρα! Να ν' πιτάξου σιαπέρα μ' είπι γιά να σταματήσου να γκουχώ!
  -Έμ! Καλά σ' είπι ρα Βασίλ'! Να του κόψς, δλειά είνι αυτή, όλ' ν' ώρα πάφα -πούφα τι να σι κάμ κι η γκούσια; Κάτ ξέρν κι οι γιατροί!
   Ν' έκουψι ν' τσιγάρα ου Βασίλτς κι σταμάτσι να γκουχάει! Στιναχουριούνταν όμους που δε μπουρούσι να τραβήξ' τσιγάρου κι του γύρτσει στου πχιουτό! Δε πέρασι πουλύς κιρός κι ένα βράδ' γύρτσει πάλι αρχήτιρα στου σπίτ διπλουμένους κι στιναχουρημένους! Παραξινέφκει κι ανησύχσει πάλι η Μυγδάλου κι τουν ρουτάει:
   -Τι έπαθις πάλι ρα Βασίλ κι είσι διπλουμένους; Έχ'εις τίπουτα πουνίδια πάλι; Μήπους σ' έπιασι σφαϊό; Πέμι, γιατί δε μι λές;
   -Να μα Μυγδάλου, μι πόνισι λίγου του στουμάχ'ι, πήγα στου γιατρό κι μ' είπι να κόψου του πχιουτό!
   -Μμ! Καλά σ' είπι ρα Βασίλ'! Κάθι βράδ' στου καφινείου μέχρι αργά πίντι πουλύ. Στουμάχ'ι είνι κι αυτό,πόσο θ' αντέξ'; Να του κόψς γιά να γιερέψς! Κάτ' ξέρν παραπάν οι γιατροί!
   Τι να κάμ' κι ου Βασίλτς, τόκουψι κι του πχιουτό. Πέρασι πάλι λίγους κιρός κι ένα βράδ' γύρτσει πάλι νουρίς ου Βασίλτς στου σπίτ! Αυτή τ' φουρά είχι του κιουφάλ κατιβαζμένου κι ήταν Μούτους, δεν κρένουνταν ντίπ!
  -Τι Βάσανου έχ'εις πάλι ρα Βασίλ', γιατί δεν απουλουιέσι; Γιατί δε μι λές ρα,; Θα μι σκάισς!
  Μι τα πουλλά λέει ου Βασίλτς:
  -Να μα Μυγδάλου, είχα κάτ' αντράλις ιπρουχτέ κι πήγα στου Γιατρό! Μ' ιξέτασι κι μ' είπι να κόψου κι τ' άλλου!
  -Ποιό άλλου πάλι ρα Βασίλ';
  -Να μα, αυτή τ' δλειά που φκιάνουμι τα μισμέρια κι τα βράδια στου κριββάτ'! Αυτό μα που γκανταλιούμιστι γκόλιαβ'οι, ξέρτς ισύ!
  -Ντέ ρα τώρααα!!! Τήρα τη δλειά σ' ισύ! Ισύ νουμίζς όλα τα ξέρν οι γιατροί! Ν'τυφλαμάρα τς ν' κακιά ξέρν κι αυτοί!

                                                                                                         Ο Ζαλοβίτης.