Ου Τσίμους στου προυξινειό!

      Μι τούπι πρίν απού μιρικές μέρις ένας φίλους!
Δεν μπόρισι να σκουλάσ' του σκουλειό ου Τσίμους! Τα παράτσι σ'ν' Μπέμτ' τάξ' κι γίνκει Τζιουμπανούλ! Τράνιψ κι ήρθι ου κιρός κι παρουσιάσκει στου Στρατό! Κι ικεί όμους του μυαλό τ' τούχει στα πρόβατα. Κίντσει η ικπαίδιφσ' αλλά ου Τσίμους δεν είχι του μυαλό τ' ικεί κι μιά μέρα τς μίλτσει ου Λουχαγός γιά τν πατρίδα! Στου σκόλασμα ρουτάει τουν Τσίμου:
   -Γιά πές μας Θύμιο,τι σημαίνει Πατρίς;
   -Δε ξέρου κύρ Λουχαγιέ! λέει ου Τσίμους.
   -Ποιός ξέρει να μας πεί; Λέει ου Λουχαγός.
   Σ'κών του χέρ' ένας φαντάρους.
   -Πές μας εσύ Γιώργο! Λέει ου Λουχαγός.
   Κι κινάει' ου Γιώργους!
   -Πατρίς σημαίνει η μάνα μας, ου πατέρας μας, τα χουργιά μας , τα σπίτια μας!
   -Γιά πές μας και εσύ τώρα Θύμιο, τι σημαίνει Πατρίς;
   -Πατρίς σημαίνει κύρ Λουχαγιέ, η μάννα τ' Γιώργου, ου πατέρας τ' Γιώργου, τα χουργιά τ' Γιώργου κι τα σπίτια τ' Γιώργου!
    Πέρασι ου κιρός  απουλύθκει ου Τσίμους κι γύρτσει στου χουργιό κι στα πρόβατα. Πέρασαν κάνα δυό χρόνια κι χάλιβι να παντριφτεί, αλλά που να βρεί νύφ'!
    -Μη τραβάς φρουντίδα! Ισύ θα πάρτς ν' καλύτιρ'! Τούν είπι μιά θειάκου τ' προυξινήτρα!
    Μιτά απού λίγου τουν έκαμι προυξινειό σ' ένα διπλανό χουργιό! Όταν ανταμώθκαν του ζμπιθιριό  στου σπίτ τς νύφς να συζητήσν γιά ν' προίκα, η θειάκου έβαλι τουν Τσίμου να κάτσ δίπλα στ' νύφ' κι να ν' πιάσ' κουβέντα. Έκατσι κι αυτή δίπλα στουν Τσίμου γιά να τουν ουρμνέβ!

    Είχι πιράσ' μάλλ' ώρα κι ου Τσίμους δεν έκρινι,  στέκουνταν ντιπ Μούτους! Τουν αμπώχν η θειάκου κι τουν λέει σιγανά!
    -Α! Ρα, τι δε τν κρέντς; Πέτην τίπουτα!
    Τότι παίρν' απανουτιότ' ου Τσίμους κι τ' ρουτάει!
    -Του τρώς του τυρί;
    -'Ο'χι! Λέει η νύφ'!
    Δεν έκρινι άλλου ου Τσίμους. Μιτά απού λίγου τουν αμπώχν πάλι η θειάκου κι τουν λέει πάλι!
    -Κρίντην πάλι!
    Κι τν ξαναρουτάει ου Τσίμους!
    -Ου αδιρφός σ' του τρώει;
    -Δεν έχου αδιρφό λέει η νύφ'!
    Μούτους πάλι ου Τσίμους γιά κάμπουσ' ώρα! Αναγκάσκει πάλι η θειάκου να τουν ζγκνείς κι να τουν πεί να τν κρίν' πάλι! Κι ρουτάει πάλι ου Τσίμους!
    -Άμα είχις αδιρφό θα τότρουγει του τυρί;;;;

                                                                                       Ο Ζαλοβίτης!

Χαμπέρια στουν κατώφλιου!

     Τα παλιά τα χρόνια που στα σπίτια δεν είχαν τηλεοράσεις κι ράδια κι τα χαμπέρια στα χουριά μαθαίνουνταν  απ' τς μπάμπις που μαζώνουνταν σι κάθι μαχαλά σ' ένα κατώφλιου, απ' 'οπου  δεν κουτούσις να πιράσς απ' ικεί γιατί σι τηρούσαν απ' ν' κουρφή μέχρι τα νύχια!

    ΄Ενα δειλνό φάνγκει να πιρνάει μιά αφράτ' μουντέρνα μ'κρή μι ένα μίνι κι ψηλουτάκουνα, π' ιδώ πατούσι κι ικεί βρίσκουνταν.
     Τ' γλέπ' η Σύρμου κι δεν χάν' ν΄ιφκιρία να κουτσουμπουλέψ'.
    - Ποιά είνι αυτή μα γναίκις; Κι απαντάει μαναχή τς. Π'τάνα μι φαίνιτι!
     Αψιώνιτι ένα κι ένα η Λένου κι τ' λέει:
    -Ποιά λές Π'τάνα μα Σύρμου, ν' ανηψιά μ; Πού ν' ξέρτς ισύ μα; Δεν αντρέπισι λίγου;
    Κι η Σύρμου γιά να τ'  αμπαλώσ'ει:
    -Εέ μα κάψου Λένου!! Δεν ξέρου καντίπουτα,αλλά έτσ' ντιούμαν κι χαζουφέρνουμαν κι γώ στα νιάτα μ!
                                                                                             
                                                                                                            Ο Ζαλοβίτης!