Χαμπέρια στουν κατώφλιου!

     Τα παλιά τα χρόνια που στα σπίτια δεν είχαν τηλεοράσεις κι ράδια κι τα χαμπέρια στα χουριά μαθαίνουνταν  απ' τς μπάμπις που μαζώνουνταν σι κάθι μαχαλά σ' ένα κατώφλιου, απ' 'οπου  δεν κουτούσις να πιράσς απ' ικεί γιατί σι τηρούσαν απ' ν' κουρφή μέχρι τα νύχια!

    ΄Ενα δειλνό φάνγκει να πιρνάει μιά αφράτ' μουντέρνα μ'κρή μι ένα μίνι κι ψηλουτάκουνα, π' ιδώ πατούσι κι ικεί βρίσκουνταν.
     Τ' γλέπ' η Σύρμου κι δεν χάν' ν΄ιφκιρία να κουτσουμπουλέψ'.
    - Ποιά είνι αυτή μα γναίκις; Κι απαντάει μαναχή τς. Π'τάνα μι φαίνιτι!
     Αψιώνιτι ένα κι ένα η Λένου κι τ' λέει:
    -Ποιά λές Π'τάνα μα Σύρμου, ν' ανηψιά μ; Πού ν' ξέρτς ισύ μα; Δεν αντρέπισι λίγου;
    Κι η Σύρμου γιά να τ'  αμπαλώσ'ει:
    -Εέ μα κάψου Λένου!! Δεν ξέρου καντίπουτα,αλλά έτσ' ντιούμαν κι χαζουφέρνουμαν κι γώ στα νιάτα μ!
                                                                                             
                                                                                                            Ο Ζαλοβίτης!