Του Σιούργμα.

     -Κάθι δειλνό μαζώχνουνταν οι γναίκις απάν στ' ράχ'η κι κινούσαν ν' κουβέντα πλέκουντας η μιά τσαράπια η άλλ' σιμιδάκ'ι κι άλλ' κατασάρ'ι
    -Α! Μα γναίκις ισείς κοιμάστει μι τς Άντρ' στου ίδιου του κριββάτ' ακόμα; Ρουτάει η Χρίστινα.
    -Μμ τι, έτσ' πρέπ'! Μόγκι τα μουντέρνα ζιβγάρια πλαϊάζν χώρια! Λέει η Πανάϊου
   -Ιγώ λέει η Χρίστινα, ιδώ κι κάνα δυό μήνις δεν κοιμούμι μι τουν θκόμ στου ίδιου κριββάτ'!
   -Γιατί κάψου χρίστινα; Τι γίνκει μα κι χώρτσιτι; Μαλλουσέτι τίπουτα; Δεν κρενισέστι; Ρουτάει η Πανάϊου.
   -Ό'χι μά Πανάϊου! Ου χρήστους είνι ντιπ άτσαλους στουν ύπνου κι όλου γυρνιέτι μιά τα πίπκα, μιά τ' ανάσ'κλα, άσι που αμπώχν κιόλας κι φουβούμι μη μι ρίξ'ει κάτ'καμμιά βουλά, δεν τουν έχ'ει ου τόπους να κοιμ'θεί σε μιά μιριά·άσι που χαρλίζ αράδα! Τα μάζουξα κι ιγώ κι πήγα στούν  άλλου τουν ουντά κι κοιμούμι μιά χαρά!!
   -Καλά μα Χρίστινα κι άμα θέλ' ου Χρήστους να φτιάσ' τν δλειά, τι φκιάντι; Ρουτάει η Θουμαή.
   -Άμα έχ'ει όριξ' ου Χρήστους σιουρίζ! Ιγώ καταλαβαίνου κι πααίνου στου θκότ του κριββάτ κι βγάνουμι τα μάτια μας μιά χαρά!!
    -Καλά κι άμα έχ'ς όριξ' ισύ,τι γέννιτι; Πιτάζιτι η Σύρμου!!
    -Άμα μι ρθεί ιμένα η όριξ'η φουνάζου δυνατά στουν Χρήστου : Ά! Ρα Χρήστου! Μήπους σιούρξεις κι δεν σ΄άκσααα;
                                                                                                          Ο Ζαλοβίτης