Τα άχυρα που τρώγονται.

  Χαραή χαραή κίντσει ου Κώτσιους να φκιάν σουφατίζματα κουντά σν αστρέχα στου σπίτι τ', ανιβαζμένους απάν σι μιά ξύλιν' σκάλα. Ικείν' ν' ώρα πιρνούσι απ' ικεί κι ου Μχάλτς που πάϊνι στου μαντρί.(Ου Μχάλτς όλου τουν πείραζι τουν Κώτσιου) Μόλις τουν γλέπ απάν στ' σκάλα δεν έχασι ν' ιφκιρία κι τουν λέει.
   -Κάψου Κώτσιου! Ιμένα δε μι πουλυνοιάζ που θα φουσκώσς κάτ' απ' τ' σκάλα κι θα γέντς Νταούλ! Θα τσακστεί όμους του κιουφάλτς  κι θα γιουμίσ'  ου τόπους καταή άχυρα!
    Κι απαντάει ου Κώτσιους.
   -Καλά ρα Μ'χάλ κι συ χαραή χαραή του νού σ' στου φαΐ τουν έχ'εις!
                                                                  Ο Ζαλοβίτης.