Ου μπάρμπα Μήτρους έπισι σι βαθιά καταθλιψ, δεν τουν άριζει καντίπουτα κι στέκουνταν όλου μαραμένους. Κι έτσ' αναγκάσκει η γναίκα τ' να τουν παέν στουν γιατρό στου Γριβινό. Ου γιατρός τουν ιξέτασει πουλύ ώρα μι τρανή προυσουχή. Ύστιρα αφού σκόλασι ν' ιξέτασ' φώναξει τ' γναίκα μαναχιά τς γιά να ν' πεί, τι έχ'ει ου άντρας τς.
-Τήρα να ιδείς κυρά μ'! Ου άντρας σ' είνι σι μιά κατάστασ' πουλύ σουβαρή. Έχ'ει πάθ' βαριά κατάθλιψ' κι άμα συνιχιστεί αυτό του χουζμέτ, θ' αρχίσ' σν αρχή να χαζουφέρνιτι κι μιτά θα πιθάν'. Γιά να μη γέν αυτό, θα φκιάντς αυτάϊα που θα σι ουρμνέψου:
Τ' χαραή να τουν ιτοιμάζς του τσιάϊ τ, του ψουμί τ κι ένα αυγό μιλάτου. Ύστιρα να τουν αφήντς να κοιμάτι όσου θέλ'. Να τουν παίρτς αράδα μι του καλό, να μη τουν χουϊάζς όταν φκιάν κάνα ζαράλ κι να τουν κανακιέβς συνέχεια. Να τουν ταΐζς ζιστά κι καλά φαϊά που να έχν μέσα κριάς κι όχ'ι τραχανάδις κι πέτουρα. Του δειλνό να τουν φκιάντς κρέμα ή ρυζόγαλου κι του βράδ' να τουν φκιάντς άλλου φαΐ κι να μη τουν δίντς απ' αυτό που απόμκει απ' του μισμέρ. Δεν θα τουν βάντς να φκιάν χουζμέτια στου σπίτ' γιατί η στιναχώρια τ' θ' ανιβεί κι άλλου. Θα πρέπ' να τουν έχ'εις στα ώπα-ώπα κι να τουν αφήντς να γλέπ ότ' θέλ' ικείνους σν τηληόρασ' κι να μη στραβουμουτσιουνιάζς άμα γλέπ κάνα έργου μι γκόλιαβις. Μιτά του βράδ' όταν παέντι γιά πλάϊαζμα κι γιά να φκιάστι τ' δλειά, να βάντς μκρά βρακιά κι όχ'ι ικείνα τα τρανά τα κίτρινα που είνι σαν πουτούρια κι κινούν απάν απ' του νουφαλό κι σταματούν μι λάστιχου στου γόνα. Να τουν τρίβς τ' πλάτ', να τουν φκιάντς μασάζ, να τουν μιλάς γλυκά κι να μη τουν αγρεύς καμιάφουρα. Τ' δλειά θα τ' φκιάντει όσου μπουρείτι πιό ταχτικά, τουλάχιστουν μιά φουρά τ' μέρα κι θα τ΄φκιάντει όπους θέλ' αυτός. Όταν τουν γλέπς πουλύ μαραμένου θα τουν γκανταλάς λίγου στ' γκούσια, όχ'ι πουλύ. Άμα τα φκιάσς όλα αυτάϊα π' σ' είπα τώραϊα, ου άντρας σ' θα πάρ' ουπανουτιότ κι θα ζήσ' πουλλά χρόνια ακόμα. Άκσεις; Άκσα πέμι! Άϊντι σίρτει στου καλό τώρα κι ότ' σ' είπα, αυτό να κάμτει!
Πήρι η Χριστιανή τουν άντρα τς απ' του χέρ' κι κίντσαν γιά του λιουφουρείου στου πρακτουρείου κι απ' ικεί του μισμέρ γιά του χουριό. Στου δρόμου που πάειναν ου μπάρμπα Μήτρους ρουτάει τ' γναίκα τ:
- Α μα! Τι σ' είπι ου Γιατρός;
-Καντίπουτα, τι να μι πεί!
-Τι καντίπουτα μα; Αφού ιπιτώρια σι πήρι μαναχιά μεσ' του ιατρείου κι σ' έκρινι μάλλ' ώρα!
-Άκσει να ιδείς! Μ' είπι ότι έτσ όπους παέν η δλειά, σι λίγου κιρό τ' βγάζς δεν τ' βγάζς, αυτό μ' είπι!
Ο Ζαλοβίτης.
-Τήρα να ιδείς κυρά μ'! Ου άντρας σ' είνι σι μιά κατάστασ' πουλύ σουβαρή. Έχ'ει πάθ' βαριά κατάθλιψ' κι άμα συνιχιστεί αυτό του χουζμέτ, θ' αρχίσ' σν αρχή να χαζουφέρνιτι κι μιτά θα πιθάν'. Γιά να μη γέν αυτό, θα φκιάντς αυτάϊα που θα σι ουρμνέψου:
Τ' χαραή να τουν ιτοιμάζς του τσιάϊ τ, του ψουμί τ κι ένα αυγό μιλάτου. Ύστιρα να τουν αφήντς να κοιμάτι όσου θέλ'. Να τουν παίρτς αράδα μι του καλό, να μη τουν χουϊάζς όταν φκιάν κάνα ζαράλ κι να τουν κανακιέβς συνέχεια. Να τουν ταΐζς ζιστά κι καλά φαϊά που να έχν μέσα κριάς κι όχ'ι τραχανάδις κι πέτουρα. Του δειλνό να τουν φκιάντς κρέμα ή ρυζόγαλου κι του βράδ' να τουν φκιάντς άλλου φαΐ κι να μη τουν δίντς απ' αυτό που απόμκει απ' του μισμέρ. Δεν θα τουν βάντς να φκιάν χουζμέτια στου σπίτ' γιατί η στιναχώρια τ' θ' ανιβεί κι άλλου. Θα πρέπ' να τουν έχ'εις στα ώπα-ώπα κι να τουν αφήντς να γλέπ ότ' θέλ' ικείνους σν τηληόρασ' κι να μη στραβουμουτσιουνιάζς άμα γλέπ κάνα έργου μι γκόλιαβις. Μιτά του βράδ' όταν παέντι γιά πλάϊαζμα κι γιά να φκιάστι τ' δλειά, να βάντς μκρά βρακιά κι όχ'ι ικείνα τα τρανά τα κίτρινα που είνι σαν πουτούρια κι κινούν απάν απ' του νουφαλό κι σταματούν μι λάστιχου στου γόνα. Να τουν τρίβς τ' πλάτ', να τουν φκιάντς μασάζ, να τουν μιλάς γλυκά κι να μη τουν αγρεύς καμιάφουρα. Τ' δλειά θα τ' φκιάντει όσου μπουρείτι πιό ταχτικά, τουλάχιστουν μιά φουρά τ' μέρα κι θα τ΄φκιάντει όπους θέλ' αυτός. Όταν τουν γλέπς πουλύ μαραμένου θα τουν γκανταλάς λίγου στ' γκούσια, όχ'ι πουλύ. Άμα τα φκιάσς όλα αυτάϊα π' σ' είπα τώραϊα, ου άντρας σ' θα πάρ' ουπανουτιότ κι θα ζήσ' πουλλά χρόνια ακόμα. Άκσεις; Άκσα πέμι! Άϊντι σίρτει στου καλό τώρα κι ότ' σ' είπα, αυτό να κάμτει!Πήρι η Χριστιανή τουν άντρα τς απ' του χέρ' κι κίντσαν γιά του λιουφουρείου στου πρακτουρείου κι απ' ικεί του μισμέρ γιά του χουριό. Στου δρόμου που πάειναν ου μπάρμπα Μήτρους ρουτάει τ' γναίκα τ:
- Α μα! Τι σ' είπι ου Γιατρός;
-Καντίπουτα, τι να μι πεί!
-Τι καντίπουτα μα; Αφού ιπιτώρια σι πήρι μαναχιά μεσ' του ιατρείου κι σ' έκρινι μάλλ' ώρα!
-Άκσει να ιδείς! Μ' είπι ότι έτσ όπους παέν η δλειά, σι λίγου κιρό τ' βγάζς δεν τ' βγάζς, αυτό μ' είπι!
Ο Ζαλοβίτης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου