Ήταν μιά φουρά σ' ένα χουργιό απ' του Γριβινό ου Μήτρους μι τουν αδιρφό τ' τουν Νάσιου. Πρίν απου καμιά δικαριά μέρις είχι πιθάν' η μάννα τς χουρίς να φκιάσ' διαθήκ'η κι αποφάσισαν να χουρίσν μαναχοί τς τν πιριουσία τς. Έκατσαν καταή τ' αδέρφια κι χώρτσαν τα χουράφια, πήραν πιρίπου τα ίδια στρέμματα ου καθένας. Έφτασι η ώρα όμους να κάμν τν κλήρουσ κι γιά του διόρουφου σπίτ, που είχαν. Ποιός θα έπιρνι τ' ουπανό κι σι ποιόν θα πάεινι τ' ουπχατνό. Τ' ουπανό είχι είσουδου κι μπαλκόν σν πλατεία. Τ' ουπχατνό είχι είσουδου απού πίσου κι του μπαλκόν τηρούσι σι κάτ' κουτέτσια κι αχυρώνις. Κάθουντι καταή τ' αδέρφια να κάμ' τν κλήρουσ'. Τραβάει λαχνό ου Μήτρους κι πιτχάει τ' ουπανό του σπίτ. Ου Νάσιους μαράγκιασι απ΄του κακό τ' ου Μπίραβους κι δεν τουν άρισι ντίπ αυτό που γίνκει γιατί παντέχινι θάρουμ έπιρνι αυτός τ' ουπανό, δεν κρατήθκει κι τουν είπι.- Αϊντι ρα Μήτρου, Χαϊρλίθκου! Να του χαίρισι του σπίτ', μι του καλό! Όμους ιγώ σκέφτουμι να φκιάσου κατ' άλλου. Λέου να γκριμίσου του θκόμ τ' ουπχατνό, να φκιάσου κήπου κι να βάνου γκαρμπουλάχανα!!!
Ο Ζαλοβίτης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου