Σν' Αχυρώνα!

   Ου Έρμους ου μπάρμπα Μήτσιους έχασι τ' μπάμπου τ' πριν απ' ένα χρόνου κι κακουπιρνούσι μι τ' νύφ' στου σπίτ'! Η νύφ' όλου τουν χούϊαζι, δεν τουν ήθιλνι ντιπ στου σπίτ' κι ήθιλνι να τουν ξικάμ μιά ώρα αρχήτιρα. Όταν έρχουνταν όμους στου σπίτ, του βράδ' απ' του μαντρί ου γιός τ ου Γιώρτς, η νύφ' έκαμι ν' καλή κι ήταν όλου γλύκις.
   -Πείνασις πατέρα; Δίψασις πατέρα; Ντύσ' πατέρα,να μη πλιβριτουθείς! Όλου γλυκόλουγα  είλιγι γιά να τα ακούει ου Γιώρτς.
   Μόλις έφυβγει ου Γιώρτς στου μαντρί, κινούσι πάλι.
   -Να ξιπατουθείς, δε σ' αντέχου άλλου παλιόγιρι! Να γέντς αντάρα, να ησυχάσου! Γιατί δεν πιθαίντς; Τι θέλτς κι ζας ακόμα; Κι άλλα πουλλά!
   Έκατσι κι σκέφκει ου Μπάρμπα Μήτσιους ότι δεν γένιτι δλειά έτσ' κι σκαρφίσκει ένα μουραφέτ. Επισι καταή όξου απ' του σπίτ' μιά χαραή μόλις έφυγι ου Γιώρτς για του μαντρί κι έκαμι ότι πιθαίν' κι κίντσει να σκούζ.
   -Έλα Μήτσιινα να μι πάρτς, θα μι φάει η νύφ'·κι κίντσει να κατηγουράει τ' Γιώργινα!
    Η Γιώργινα γιά να μη μάθ' η γειτουνιά αυτά που γένουνταν πήρι μιά κουβέρτα τουν σκιόπασι γιά να μη ακούειτι κι' έσκουζει  πιό δυνατά απ' τουν μπάρμπα Μήτσιου.
   -Ιίίί!!Ιλάτι να ιδείτι τι λέι ου πατέρας, έχασι απού μυαλό κι λέει χαζουκουβέντις! Λέι ότι ιγώ θέλου να τουν πιθάνου! Λέλι μ' τι έπαθα η καϋμένη μ, θα τ' ακούσ κι ου Γιώρτς του βράδ' θα τουν πστέψ κι θα μι σφάξ στουν κατώφλιου!
    Μαζώχκαν πουλλές γναίκις γύρου απ' τουν μπάρμπα Μήτσιου κι τηρούσαν.Ήρθι κι η Πανάϊου η γειτόντσα κι λέει.
   -Αφκήτι τουν στη μένα! Ιγώ θα καταλάβου άμα έχασι απου μυαλό! Τραβάει ν' κουβέρτα κι τουν ρουτάει.
   -Ω Μήτσιου τι φκιάντς;
   -Ν' τυφλαμάρα μ' ν' κακιά φκιάνου! Πιθαίνουυυ! Ιέλα Μήτσιινα να μι πάρτς! Γλέπου τουν Χάρου μι τν κουσιά νάρχιτι!
   -Δε μ' αγρουνίζς ιμένα ρα Μήτσιου;
   -Ποιά είσι ισύ μα; Ιίί...ισύ είσι μα Πανάϊου;
   -Είδιτι που μι αγρώντσει! Ιγώ είμι Μήτσιου! Πως μι δουκήθκεις;
   -Ισένα δε θα δουκ'ηθώ κάψου Πανάϊου, που σι ΠΛΑΚΟΥΝΑ σν αχυρώνα!
   - Ούι!!!! Καλά λέει η Γιώργινα ότ' έχασι απου μυαλό! Γναίκις σκιουπάστιτουν τόχασι ντιπ κι δεν ξέρ τι λέει! Έσκουζι η Πανάϊου κατακόκκιν'η!

                                                                                                        Ο Ζαλοβίτης.

Πόσο ζάει του Γουμάρ!

 Ρουτάει ου Τσίμους τς Μυγδάλους τ' γναίκα τ΄που έφτιανι πίτα στου Μαειριό.
    -Α! Μα Θουμαή,μήπους ξέρτς πόσα χρόνια ζάει του Γουμάρ;

 Κι απαντάει η Θουμαή.
    -Γιατί ρουτάς ρα Τσίμου; Έχ'εις τίπουτα πουνίδια πθινά; Ή δεν είσι καλά;
                                                                                 
                                                                                       Ο Ζαλοβίτης.

Τ' άλλου του γουμάρ.

    Ου μπάρμπα Κώτσιους σκώθκει χαραή χαραή πριν λαλίσν οι κουκουταί κι πιρπατώντας στα νύχια τηρούσι να μη κάμ' ρόπουτου κι ξυπνήσν τα κουρτσούλια (Θουμαή κι Διαμαντούλου).           
Πήγι στου παχνί κι κίντσει να ιτοιμάζ του γουμάρ γιά να παέν στουν Αχίλλ' στου Γριβινό. Τα κουρτσούλια γκρίνιαζαν απ' τ' ιχτέ κι ήθιλναν να παέν κι αυτά μαζί τ' στουν Αχίλλ' να ψνίνς κάνα ζαχαράτου, καμμιά μαστίχα κι κάνα ψεύτκου μπιλιτζίκ'ι.
    Τουν πήραν χαμπάρ' όμους που σκώθκει τ' χαραή γιατί είχαν του νού τα κι σκώθκαν κι αυτά. Κι σι τρίχαν ώρα ήταν χαζίρκα γιά του ταξίδ'. Τι να κάμ κι ου μπάρμπα Κώτσιους δεν μπουρούσι να τα χαλάσ' του χατήρ' κι τα πήρι κι αυτά μαζί τ'. Ανέβασι πανουσάμαρα τ' Διαμαντούλου σαν μ'κρότιρ'  κι έβαλι στα καπούλια τ' Θουμαή  κι πίσου πιρπατιούντας ου μπάρμπα Κώτσιους, κίντσαν γιά του Γριβινό.       
    Μιτά απού δγιό ώρις δρόμου έφτασαν στουν Αχίλλ' στου Γριβινό. Έδισι ου μπάρμπα Κώτσιους του γουμάρ' σ'ένα αλμάκ'ι, κίντσει γιά τα ψώνια κι άφκει τα χνούδαλα να φλάγν του γουμάρ. Τα κουρτσούλια πήγαν λίγου παρέκεια που ακούγουνταν φωνές όπ' ήταν ένας Αρκουδιάρς μι ν' Αρκούδα τ', αφού πρώτα τήρσαν καλά του γουμάρ κι έβαλαν σμάδια γιά να μη του χάσν. 
    Όταν γύρτσαν τα κουρτσούλια μιτά απου κάνα εικουσάλιπτου δεν είδαν του ίδιου του γουμάρ στου ίδιου μέρους, αλλά άλλου κι κίντσαν να κλαίν αράδα. Ήρθι κι ου Μπάρμπα Κώτσιους αφού σκόλασι τα ψώνια τ' κι τα ρουτάει.
   -Α! Ρα κουρτσούλια μ', γιατί κλαίτι; Τι επαθέτι; Σας βάρισι κάνας;
   -Καγκάνας δεν μας βάρισι παππού, αλλά μας έκλειψαν του γουμάρ κι μας ίφιραν άλλου! Απουλουήθκει η Θουμαή!
   - Όχ'ι, του θ'κό μας είνι, κουρίτσι μ'! Λέει ου μπάρμπα Κώτσιους.
   - Όχ'ι Παππού, αυτό έχ'ει κι ένα άλλου μκρότιρου πουδάρ κάτ'απ' τν κλοιά που παέν πέρα δώθι!
    Κόκαλου ου μπάρμπα Κώτσιους! Που να ιξηγάει στα κουρτσούλια!
                     
                                                                                                                      Ο Ζαλοβίτης.