Τα Παντιλόνια.

     Σ΄ένα χουριό όξου απ΄ του Γριβινό στ' δικαϊτία του 70. Κάθουνταν ου μπάρμπα Μήτρους (Σπάγγους ντιπ,Κούγκαβους) στου καφινείου τ' Νάσιου όλ' τ' μέρα αλλά καμμιά φουρά δεν παρήγειλνει τίπουτα να π'χεί. Πάντα τηρούσι απού δίπλα αυτούς που έπιζαν χαρτιά ή ακουλνούσι σι καμμιά παρέα που έπ'ναν  ρακή.

    Μιά μέρα που ήταν μαναχοί τς στου καφινείου δεν άντιξει ου Νάσιους κι τουν είπι:
   -Α!Ρα Μήτρου τι γένιτι μι τη σένα; Όλ' τ' μέρα κάθισι ιδώϊα στου καφινείου κι δε σι δουκιούμι μιά φουρά να παραγγείλτς έναν καφέ, μιά λιμουνάδα, μιά ρακή. Ξέρτς πόσις καρέκλις μι χάλασις τόσουν κιρό που κάθισι απάν; Μι πλήρουσις καμμιά;
   - Κι απαντάει ου Μπάρμπα Μήτρους:
   -Ισύ ρα Νάσιου, ξέρτς πόσα παντιλόνια έλιουσα ιγώ απάν σ' αυτέζια τσ καρέκλις; Μ' αγόρασις κάνα;
                                                                                                                            Ο Ζαλοβίτης.

Του Τσιαϊρό>

    Δικαϊτία του ιξήντα σ΄ένα χουριό στου Γριβινό ου δάσκαλους μαθαίν' τα ρήματα στα πιδιά στου σκουλειό. Κι αφού λέει κανα δυό παραδείγματα, Πηδώ,γιλώ ,χτυπώ, καταλήγ'ει στουν κανόνα ότι: <Ρήματα είναι οι λέξεις που μας δείχνουν ότι κάτι κάνουμε και τελειώνουν σε ω>. Μιτά απ΄τουν κανόνα ρουτάει ου δάσκαλους.
  -Ποιό παιδί θα μας πεί ένα ρήμα;
   Όλα τα πιδιά σ'κώνουν του χέρ' φουνάζουντας:
  -Ιγώώώ..κύριι!!!
  - Γιά πες μας εσύ Αλεξάνδρα ένα ρήμα! Λέι ου Δάσκαλους.
  -Τσιαϊρό Δάσκαλι! Απαντάει η Λιξάντρου.
  - Μ' αυτό δεν είναι ρήμα Αλεξάντρα λέει ου Δάσκαλους.
  -Πως δεν είνι Δάσκαλι; Αφού φκιάνουμι τσιάϊ κι τιλειών' σι ω! Απαντάει η Λιξάντρου!
                                                                                                                    Ο Ζαλοβίτης.