Του Φ.Π.Α.

    Τα πρώτα χρόνια που κίντσει να ιφαρμόζιτι ου ΦΠΑ στου Γριβινό. Η Θειάκου η Κώστινα κατέβκει στου παζάρ στου Γριβινό να ψ'νίσ ότ' τ' χράζουνταν όλ' ν ιβδουμάδα στου χουργιό τς. Αφού σκόλασι σχιδόν όλα τα ψώνια, δουκήθκει ότι έπρεπει να πάρ΄κι τρουφή γιά τ' αρνίτια τς. Παέν στου Μαγαζί που πλούσαν σ'τάρ,καλαμπούκ'ι,κι πίτυρα κι λέει στουν υπάλληλου:
   -Βάλι Πιδούλι μ,καλαμπούκ'ι βάλι πίτυρα,κι στάρ θάρουμ παίρν ουπανουτιότα τ' αρνίτια κι κάμν κάνα αυγό που έχου μέρις να ιδώ. Έχν μάλλ' μέρις να γινήσν κι μ' έρχιτι να τα ξιπατώσου ντίπ!
   Τα ετοίμασι του πιδί όλα, ότ' χάλιψι η θεάκου η Κώστινα κι έφτασι η ώρα να πληρώσ' του λουγαριαζμό.
   -Ξέρτς Γιαγιά θα σι βάλου κι του Φι πι ά: Λέει ου υπάλληλους.
   Κι απαντάει η θειάκου η Κώστινα:
   - Μωρέ άμα είνι να γιννούν τ΄αρνίτια μ',βάλι κι απ' ταυτό!
                                                                                                                Ο Ζαλοβίτης

Θκό μας πιδί.

    Δικαπινταύγουστους πριν από μιρικά χρόνια σ΄ένα χουριό απ΄του Γριβινό οπ' είχαν παναήρ. Καλουκαίρ ήταν κι μαζώχκει πουλύς κόζμους. Έφτασαν αρκιτοί μικρέμπουρ' πανηγυρτζήδις. Άλλ' πλούσαν φουρέματα, άλλ' πιχνίδια γιά τα χνούδαλα, άλλ' ζαχαράτα, μαλλί τς μπάμπους, χαλβάδις κι ένα σουρό ιδίζματα. Ήρθι όμους κι ένας Μαύρους απ΄ν' Αφρική που πλούσι ρουλόϊα τς ουκάς  κι τα είχι σι μιά τάψα  κριμασμέν απ' του λιμό κι γκιζιρούσι μες στου χουργιό να τα π'λήσ'. Πλησιάζ' σ'ένα καφινείου ου μαύρους όπ' κάθουνταν κατ' παππούδις γιά να τς π'λήσ' κάνα ρουλόϊ.

    - Φθηνό ρολόϊ, πάρτε ρολόϊ πολύ καλό!

    -Ισύ πιδίμ, τίνους είσι; Τουν  ρουτάει ου ένας πάππους που φουρούσι χουντρά ματουγιάλια κι δεν έγλιπι κι τόσου καλά.

    -Εγκώ Παππού, ξένο, ξένο....! Απουλουέτι ου μαύρους.

    -Τι ξένου λες ρα πιδίμ;

    -Εγκώ Παππού Γκάνα, Γκάνα!

    Απουράει ου Παππούς κι τουν λέει:

    -Τ' Γκάνα πιδί είσι ρά; Μμμ ισύ είσι θκό μας πιδί! Τι ξένου μι λές; Θκό μας πιδί είσι!

                                                                                                            Ο Ζαλοβίτης.

Του Βόϊδ.

   Πρίν κάμπουσα χρόνια σ' ένα χουργιό απ' του Γριβινό πιρνούσι ου Μήτσιους μπρουστά απ' του Καφινείου κι τραβούσι ένα γουμάρ απ' του καπίστρ.  Όξου απ' του καφινείου κάθουνταν ου Νάσιους κι έπ'νι καφέ .Ου Νάσιους δεν τουν χώνιβι ντίπ τουν Μήτσιου κι όλου τηρούσι να τουν προυσβάλ'.  Μόλις τουν γλέπ που πιρνούσι απού μπρουστά τ' δεν χάν ν ιφκιρία, σκώνιτι ένα κι ένα κι φουνάζ' κατ' ικεί  που ήταν ου Μήτσιους.
   -Α ρα! Πού του παέντς του Βόϊδ;
   Ου Νάσιους δεν έχασι κι αυτός ν ιφκιρία κι απαντάει αγλήγουρα στουν Μήτσιου:
   -Καλά δε γλέπς ρα Γκαβάδ'; Δεν είνι Βόϊδ! Γουμάρ είνι, τήρα καλά!
   Κι απαντάει ου Νάσιους:
   -Δεν έκρινα στη σένα ρα Βόϊδ! Στου Γουμάρ έκρινα!
                                                                                                                  Ο Ζαλοβίτης.

Oυ μάστουρας ου γείτουνας.

      Ήταν κάπουτι ένα ατρόϊνου κι ου άντρας μεσ΄στου σπίτ' δεν έφκιανι καντίπουτα ντιπ. ΄Οτ' κι να τουν είλιγι η γναίκα τ' να φκιάσ' αυτός είλιγι δεν ξέρου, δεν μι κόβ' απ' αυτά, μάστουρας δεν είμι ιγώ, μόγκι απού χουράφια μι κόβ' κι τέτοια.
      Μιά μέρα κάηκει η λάμπα σν κάμαρ'η κι τουν είπι η γναίκα τ;
     -Άντρα μ', κάηκει η λάμπα σν κάμαρ'η, σύρι να ν' αλλάξς!
     -Αφού σ' είπα μα! Δεν ξέρου, δε μι κόβ'απ' αυτά! Τι Ηλικτρουλόγους είμι;
      Πέρασαν καμπόσεις μέρες κι γίνκει κι άλλου ζαράλ στου σπίτ. Κίντσει να σταλάζ' η βρύσ' σν κουζίνα κι τουν είπι η γναίκα τ:
     -Άντρα μ, η βρύσ' σταλάζ αράδα, δεν κλείν' κι του νιρό φεύγει σιουλνάρ. Τήρα θάρουμ τ' φκιάντς τίπουτα!
     -Πάλι θα στου πω μα! Υδραυλικός δεν είμι, δεν μι κόβ' απ' αυτά, φώναξει κάνα μάστουρα να τν φκιάσ'. Μόγκι απού χουράφια ξέρου ιγώ!
      Σι λίγις μέρις βγήκι κι άλλου φασούλ. Κνίθκει η κιραία κι χάλασι η εικόνα απ' τν τηλιόρασ' κι έδειχνι μόγκι χιόνια σν ουθόν'. Κι ξανά πάλι τουν είπι η γναίκα τ:
     -Άντρα μ, ου αέρας γύρτσει ν' κιραία απ' τν τηλιόρασ' κατ' αλλού κι δεν έχουμι ντιπ εικόνα! Κάμι κάτ' θάρουμ τ' φκιάντς κι γλέπουμι πάλι καλά.
     -Καλά δεν καταλαβαίντς μα; Πόσις φουρές θα στου πω; Δεν ξέρου ιγώ απ' αυτά, δε μι κόβ σι λέου!  Βρε ένα μάστουρα να τ' σιάξς!
      Μιτά απού καμπόσεις μέρις ου άντρας πήγι στα χουράφια γιά δλειά όλ' τ' μέρα κι όταν γύρτσει του βράδ' είδι τ' λάμπα αλλαγμέν', τ' βρύσ' να μη σταλάζ' κι ν' τηλιόρασ' να δείχν τζιάμ.
     -Καλά μα γναίκα! Μπόρισεις ισύ κι τάφκιασεις όλα αυτάϊα μαναχιά σ: Μπράβου...μπράβου!
     -Αμ πως κι δε τάφκιασα μαναχιά μ! Φώναξα τουν γείτουνα τουν Μ'χάλ κι ήρθι κι τάφκιασει όλα.
     -Α! Τουν Σκουντό τουν Μ'χάλ! Μπράβου ..μπράβου! Τουν κέρασις τίπουτα, τουν έδουκις καμμιά παράδα ή τουν έδιουξεις μόλις μπίτσαν οι δλειές!
     -Άκσει να σι πώ! Αφού είδει όλα τα ζαράλια που είχαμι σπίτ γιά να τα φκιάσ, μι χάλιψι ένα ταψί λαγγίτις στου πιτμέζ κι να στρέξου να μι φκιάσ' κι μένα του ζαράλ!
     -Κι συ μα χαζή, σίγουρα τουν έφκιασεις ακέριου ταψί' λαγγίτις μι πιτμέζ κι δεν τουν βόλιψεις μι κάνα πιάτου!
     -Άντρα μ, ούτι ταψί αλλά ούτι πιάτου λαγγίτις μι πιτμέζ τουν έφκιασα!
     -Α! Μη μι πείς ότι έστριξεις κι σ' έφκιασι ου Μ'χάλτς του ζαράλ;
     -Άμ τι νουμίζς ότ' έφκιασα! Που μι κόβ ιμένα απου λαγγίτις!  Έτς κι αλλιώς δεν ήμαν καμιά φουρά Ζαχαρουπλάστσα! Τι καρτιρούσεις να γέν:
                                                                                                                              Ο Ζαλοβίτης

Ου τίμιους βουλιφτής.

      Σ' ένα χουριό είχαν έναν παππά  πουλλά χρόνια μέχρι που ήρθι ου κιρός να πάρ' σύνταξ κι είπαν οι χουριανοί να τουν φκιάσν ένα τραπέζ γιά να τουν ιφχαριστήσν κι να τουν απουχιριτήσν. Έτσ κι γίνκει, ου πρόϊδρους κάλισει τουν Δάσκαλου τουν Ντραγάτ κι όλ τς χουργιανοί, κάλισει κι έναν βουλιφτή που ήταν απ' του ίδιου του χουριό κι τράνιψει ικεί να ιρθεί κι αυτός γιά να πεί κάνα καλό λόγου γιά τουν Παππά!
     Έφτασει η μέρα που θα έφκιαναν τ' γιουρτή. Απου νουρίς μαζώχκει ου κόζμους άπλουσαν καρέκλις έστρουσαν τα τραπέζια μι μισάλια κι έβαλαν τα φαγουπότια ουπαντά κι ήταν όλα χαζίρκα. Μόγκι ου βουλιφτής αργούσει. Καρτέρσαν  καρτέρσαν τουν Βουλιφτή αλλά αυτός πθινά. Είδαν κι παραείδαν, άρχισει ου κόζμους να γκρινιάζ κι αναγκάσκει ου πρόϊδρους  να σιουκθεί κι να πεί.
     -Ακσέτι χουριανοί κι σείς όλ' οι καλιζμέν! Σήμιρα τιμούμι τουν πππά μας, αυτόν τουν άγιου άνθρουπου που τόσα χρόνια μέσα στου χουριό όλ' τς βουηθούσι κι σι όλνους μας είχει έναν καλό λόγου να πεί κι να μας ουρνέψ. Μακάρ να τουν μοιάσν κι άλλ' παππάδις κι να μη παίζ του μάτι τς στς πουνηριές κι στς παράδις. Άξιους....άξιους.....άγιους άνθρουπους.....μπράβου ...μπράβου Παππά μ να ζήσς χίλια χρόνια κι να έχ'εις καλά γιράματα.
     Χειρουκρουτούσαν όλ' τουν πρόϊδρου κι φώναζαν:  Ζήτου.....ζήτου ου Παππάς! Κι ου παππάς γιά να τς ιφχαριστήσ', σκώθκει απάν πήρι του μικρόφουνου κι είπι κι αυτός τα θκάτ:
    - Χουργιανοί! Ιδώ κι σαράντα χρόνια ήμαν παππάς στου χουριό σας, όσου μπόρισα βουήθσα τουν καθένα σας κι τώρα ήρθει η ώρα να σκουλάσου. Άπ' τν πρώτ' μέρα που ήρθα ιδώ ικείνου που μ' έκανει τρανή ιντύπουσ' ήταν η πρώτ' ιξουμουλόγησ' απ' έναν απ' ισάς που ήρθει σαν βριγμέν' γάτα κι μ' ε'ιπι τς αμαρτίις τ. Μ' είπι ότι έχ'ει κατακλέψ του Δημόσιου, έφαϊ μάλλ' παράδις απ' τουν συνιτιριζμό, είπι ότι έχ'ει πάρει δώσει μι την γναίκα τ' αφιντικού τ, έκαμει παράνουμου ιμπόριου, πάεινι μι άλλις γναίκις μέχρι που ακόλτσει απ' αυτές ψείρις κι ψείριασι κι τ' γναίκα τ!  Μπαμπάτσκεις αμμαρτίις! Προυσιφχήθκα γιά ταυτόν, είπα στουν Θιό να τουν σχουρέσ' κι αυτός μιτά έφυγι απ' του χουργιό κι γίνγκει Μέγας κι τρανός.  Αλλά ισείς μέσα στου χουριό είστι όλ καλοί άνθρουπ' κι δεν τουν ομοιασέτι. Μπράβου.....μπράβου έτσ' να συνιχίστει!

     Μόλις σκόλασει ου Παππάς του λόγου τ' φάνγκει κι ου βουλιφτής καθυστηριμένους κι όλ' τουν χειρουκρότσαν μόλις τουν είδαν. Αυτός πήγει δίπλα στουν Παππά κι  είπι να τουν σχουρέσν που άργησι να ρθεί κι χάλιψει να πεί δυό λόϊα.
    -Χουργιανοί...: Αυτός ιδώϊα ου Παππάς, ου άγιους άνθρουπους μι του που πάτσει του πουδάρ τ' στου χουργιό μας ιγώ ήμαν ου πρώτους απ' ολνού σας που πήγα κι ιξουμουλουγήθκα τς αμαρτίις μ'. Αυτός προυσιφχήθκει γιά τη μένα στουν Θιό κι οι αμαρτίις μ' σχουρέθκαν! Τουν χρουστώ πουλλά.
     Μόλις άκσαν  τι τς είπι ου Βουλιφτής όλ' οι χουριανοί φαρμακώθκαν, τηριούνταν αναμιταξύ τς  κι δεν χειρουκρότσει καγγκάνας όπους καρτιρούσει να γέν αυτός. Αυτόν τουν έκαμι ιντύπουσ' αυτό κι είπι:
     -Τι επαθέτι ρα χουριανοί κι ζαρουσέτι όλ'οι; Είπα τίπουτα στραβό; Γιατί δε χειρουκρουτάτει;
     Κι τότι σ'κώθκει ου Πρόϊδρους κι είπι:
     -Τήρα να ιδείς κυρ Βουλιφτά μ'!  Άμα αργάς κι δεν έρχισει σν ώρα σ', τουν κόζμου τουν πιάν βουβαμάρα στου χουργιό!
                                                                                                                 Ο Ζαλοβίτης!

Ου Αριστιρός ου Γιώρτς.

                                                                              ( Μου το διηγήθηκε ένα φίλος )
        Αριστιρός ως του κόκαλου ου Γιώρτς, Κουκουές απ' τς γιροί κι είχι ένα πιδί, τουν Παναϊώτ'. Ου Παναϊώτς ήταν του καλύτιρου πιδί μέσα σν Γκουζιάν κι άκουεις τα καλύτιρα λόγια για ταυτόν. Φτουχός  αλλά τίμιους,  ιργατικός κι φαίνονταν ότι θα πρόκουβει.
     - Μπράβου ρα Γιώργ'η! Μπουρεί να τράβ'ξεις πουλλά απ' του κόμμα αλλά του πιδί σ' είνι ένα κουμμάτ μάλαμα! Τούν είλιγαν αυτοί που τουν ήξιρναν.
     Κι καμάρουνει ου Γιώρτς γιά του πιδί τ που ήταν ένα κουμμάτ' μάλαμα. Ου Παναϊώτς είχι υπηριτήσ' σι μιά  μουνάδα μι μπλάρια,  στου Στρατό.
    -Τιμή στη σένα ( Τουν είπι ου πατέρας τ όταν απουλύθκει) ιμείς κι όταν κατουρούμι, πάντα αριστιρά σμαδεύουμ κι τηρούμι να παέν του κατούρμα. Άϊντι μι του καλό να βρείς τώραϊα ένα κουρτσούλ κι να μας κάμς κι αγγόνια.
    - Ν' έχου χαζίρκια Πατέρα! Απουλουέτι όλου χαρά ου Παναϊώτς.
    -Μπράβου γιέ μ! Κι γιά νάχουμι καλό ρώτμα, ποιά είνι; Ν΄αγρουνίζου;
    -Τ' Μπέκου η δυχατέρα! Τάχαμι φκιάσ απ' αρχήτιρα προυτού ακόμα πααίνου στου στρατό. Κι τώρα ήρθει η ώρα να μι δώσς ν' ιφχής Πατέρα!
    -Τν' κατάρα μ' θα σι δώσου! Ριζίλ θα μι κάμς κι δε θάχου μούτρα να βγώ όξου στουν κόζμου! Ιμείς ρα σκόρδου τρώμι κι βρουμάει Ριζουσπάστ! Τιριάζν τα θκά μας τα χνώτα μι τα θκά τς;
    -Γιατί ρα πατέρα γκουκυραί άνθρουπ' είνι κι μι τρανή πιριουσία! Σάματ αυτοί τι τρών κι βρουμάει του χνώτου τς;
    -Αυτοί ότ' σκατά κι να φάν του χνώτου  τς βρουμάει Ν.Δημουκρατία κι άμα πάρτς κι αυτό του  σιούσιαλου θα μι ριζιλέπς σι  ολνούς! Άσι που θα σι πάρν σώγαμπρου κι ποιός θα μας τηρήσ' ιμένα κι τν μάννα σ' στα γιράματα. Αυτά παντέχεινα ιγώ απ' τη σένα; Μι φαρμάκουσις!
     - Μη φουβάσι πατέρα! Θά έρχουμι να σας γλέπου κάθι μέρα, δεν θα σας αφήκου έτσ!
     Τουν είπι πουλλά ου Γιώρτς κι τι δεν τουν είπι. Αλλά αυτό που λεν "Άμα θέλ' η νύφ' κι ου γαμπρός τύφλα ναχει ου Πιθιρός" γίνγκει πράξ κι δώ. Γίνγκει η χαρά, ου Παναϊώτς στιφανώθκει του κουρίτς κι ου Γιώρτς όχ'ι μόγκι πήγι σν ακκλησιά αλλά τς στιφανουφίλτσι, τς κρέμασι κι απού μιά λίρα, τς ιφχήθκει καλοί απουγόν΄, έκατσι στου τραπέζ δίπλα στουν ζμπέθιρου κι χόριψει μαζί τ κι τουν έφυγαν μάλλ παράδις να κιρνάει τα όργανα.
     Τουν έρμου τουν Γιώργ'η όμους τουν είχι κι άλλου φαρμάκ'ι η μοίρα τ'. Δεν πέρασι πουλύς κιρός κι προυκηρύχκαν ικλουγιές. Κι ένα βράδ' ήρθει ου Παναϊώτς κι τουν λέει:
    -Πατέρα! Πιδί σ είμι κι θέλου να μι ψηφίσς κι να μι υπουστηρίκσς, θα κατιβώ υπουψήφιους μι του κόμμα τ' πιθιρού μ'. Να, σας ίφηρα κι τα ψηφουδέλτια!
    Μόγκι που τ΄άκσει ου Γιώρτς τουν έπιασαν τα διαόλια, γίνγκει μπαρούτ.
    -Όξου απ' του σπίτι μ προυδότ' κι να μη ξαναπατήσς τουν κατώφλιου αδέφτιρου ούτι ισύ ούτι η γναίκα σ, ούτι καγκάνας απ' του ζπιθιριό. Ιγώ ανήκου στουν λαό κι πουλιουμώ μιά ζουή του κιφάλιου.
     Τζιάμπα τηρούσι να τουν μαλακώσ' ου Παναϊώτς κι να τουν καταφέρ' αλλά όσου πιρνούσι η ώρα ου  Γιώρτς γένουνταν θηρίου

    -Όξου απ' δώ προυδότ κι να μη σι ξαναδώ μπρουστά μ, κρίμα τς αγώνις που έκαμα γιά του κόμμα κι κρίμα γιά τη σένα που υπηρέτσεις στα μπλάρια.
     -Πατέρα ξανασκέψουτου! Αυτά μι τάλιγεις κι όταν ήταν να στιφανουθώ αλλά τιλικά μ' έδουκεις ν'ιφχή ς!
     -Τι να ξανασκιφτώ ρα προυδότ' τς ιργατικής τάξ'ης! Μιτάνοιουσα κι που σ' έσπειρα ρα χαμένου κουρμί. Καλύτιρα να πάεινα πίσου απού μιά βατσνιά να τραβούσα μιά μαλ... να σι πέταζα καταή κι να σ΄ έτρουγαν τα μπουμπνάρια. Θα είχα γλυτώσ' απ' τη σένα κι δε θα τα τραβούσα όλα αυτά που τραβώ τώραϊα!
                                                                                                           Ο Ζαλοβίτης