Η θειάκου Λιξάντρου κι τα κάστανα.

   Σι κάποιου ουρεινό χουριό στου Γριβινό έφτασι κάποιους πλανόδιους που πλούσι κάστανα κι έκαμι τουν γύρου του χουριού διαλαλώντας την πραμάτεια τ'.
   -Κάσσσστανα,Κάσσσστανα ιδώ τα καλά κάσσσστανα!!!
   Τουν άκσει κι η θειάκου η Λιξάντρου που τν άριζαν τα κάστανα κι πιτάχκει όξου στου δρόμου να ψνίς.
   -Α! Ρά Ζ'μπανιώτ'!! Πόσου τα πλας τα κάστανα!!
   -Μιά ουκά Καλαμπούκ'ι,δυό ουκάδις κάστανα θειάκου μ'!!
   Κι ικείν' αφού τουν τήρσει καχύπουπτα απού παν μέχρι κάτ' κι ώσπου να σκιφτεί αν τ' συμφέρ' ή πάεινι να τ'γιλάσ' ου καστανάς,αποφάσισι κι τουν είπι:
   -Μωρ' τι μας λες!! Έτσ' σ' αρέζ; Άμα θέλτς δυό ουκάδις καλαμπούκ'ι, μιά ουκά κάστανα!!
   Κι τα ψούντσι η Θειάκου η Λιξάντρου που απόμκει ιφχαριστημέν' γιατί τουν κουρϊιδιψι τουν Ζιουμπανιώτ'·έτσ' νόμζει.
                                                                     Ο Ζαλοβίτης