( Μου το διηγήθηκε ένα φίλος )
Αριστιρός ως του κόκαλου ου Γιώρτς, Κουκουές απ' τς γιροί κι είχι ένα πιδί, τουν Παναϊώτ'. Ου Παναϊώτς ήταν του καλύτιρου πιδί μέσα σν Γκουζιάν κι άκουεις τα καλύτιρα λόγια για ταυτόν. Φτουχός αλλά τίμιους, ιργατικός κι φαίνονταν ότι θα πρόκουβει.
- Μπράβου ρα Γιώργ'η! Μπουρεί να τράβ'ξεις πουλλά απ' του κόμμα αλλά του πιδί σ' είνι ένα κουμμάτ μάλαμα! Τούν είλιγαν αυτοί που τουν ήξιρναν.
Κι καμάρουνει ου Γιώρτς γιά του πιδί τ που ήταν ένα κουμμάτ' μάλαμα. Ου Παναϊώτς είχι υπηριτήσ' σι μιά μουνάδα μι μπλάρια, στου Στρατό.
-Τιμή στη σένα ( Τουν είπι ου πατέρας τ όταν απουλύθκει) ιμείς κι όταν κατουρούμι, πάντα αριστιρά σμαδεύουμ κι τηρούμι να παέν του κατούρμα. Άϊντι μι του καλό να βρείς τώραϊα ένα κουρτσούλ κι να μας κάμς κι αγγόνια.
- Ν' έχου χαζίρκια Πατέρα! Απουλουέτι όλου χαρά ου Παναϊώτς.
-Μπράβου γιέ μ! Κι γιά νάχουμι καλό ρώτμα, ποιά είνι; Ν΄αγρουνίζου;
-Τ' Μπέκου η δυχατέρα! Τάχαμι φκιάσ απ' αρχήτιρα προυτού ακόμα πααίνου στου στρατό. Κι τώρα ήρθει η ώρα να μι δώσς ν' ιφχής Πατέρα!
-Τν' κατάρα μ' θα σι δώσου! Ριζίλ θα μι κάμς κι δε θάχου μούτρα να βγώ όξου στουν κόζμου! Ιμείς ρα σκόρδου τρώμι κι βρουμάει Ριζουσπάστ! Τιριάζν τα θκά μας τα χνώτα μι τα θκά τς;
-Γιατί ρα πατέρα γκουκυραί άνθρουπ' είνι κι μι τρανή πιριουσία! Σάματ αυτοί τι τρών κι βρουμάει του χνώτου τς;
-Αυτοί ότ' σκατά κι να φάν του χνώτου τς βρουμάει Ν.Δημουκρατία κι άμα πάρτς κι αυτό του σιούσιαλου θα μι ριζιλέπς σι ολνούς! Άσι που θα σι πάρν σώγαμπρου κι ποιός θα μας τηρήσ' ιμένα κι τν μάννα σ' στα γιράματα. Αυτά παντέχεινα ιγώ απ' τη σένα; Μι φαρμάκουσις!
- Μη φουβάσι πατέρα! Θά έρχουμι να σας γλέπου κάθι μέρα, δεν θα σας αφήκου έτσ!
Τουν είπι πουλλά ου Γιώρτς κι τι δεν τουν είπι. Αλλά αυτό που λεν "Άμα θέλ' η νύφ' κι ου γαμπρός τύφλα ναχει ου Πιθιρός" γίνγκει πράξ κι δώ. Γίνγκει η χαρά, ου Παναϊώτς στιφανώθκει του κουρίτς κι ου Γιώρτς όχ'ι μόγκι πήγι σν ακκλησιά αλλά τς στιφανουφίλτσι, τς κρέμασι κι απού μιά λίρα, τς ιφχήθκει καλοί απουγόν΄, έκατσι στου τραπέζ δίπλα στουν ζμπέθιρου κι χόριψει μαζί τ κι τουν έφυγαν μάλλ παράδις να κιρνάει τα όργανα.
Τουν έρμου τουν Γιώργ'η όμους τουν είχι κι άλλου φαρμάκ'ι η μοίρα τ'. Δεν πέρασι πουλύς κιρός κι προυκηρύχκαν ικλουγιές. Κι ένα βράδ' ήρθει ου Παναϊώτς κι τουν λέει:
-Πατέρα! Πιδί σ είμι κι θέλου να μι ψηφίσς κι να μι υπουστηρίκσς, θα κατιβώ υπουψήφιους μι του κόμμα τ' πιθιρού μ'. Να, σας ίφηρα κι τα ψηφουδέλτια!
Μόγκι που τ΄άκσει ου Γιώρτς τουν έπιασαν τα διαόλια, γίνγκει μπαρούτ.
-Όξου απ' του σπίτι μ προυδότ' κι να μη ξαναπατήσς τουν κατώφλιου αδέφτιρου ούτι ισύ ούτι η γναίκα σ, ούτι καγκάνας απ' του ζπιθιριό. Ιγώ ανήκου στουν λαό κι πουλιουμώ μιά ζουή του κιφάλιου.
Τζιάμπα τηρούσι να τουν μαλακώσ' ου Παναϊώτς κι να τουν καταφέρ' αλλά όσου πιρνούσι η ώρα ου Γιώρτς γένουνταν θηρίου
-Όξου απ' δώ προυδότ κι να μη σι ξαναδώ μπρουστά μ, κρίμα τς αγώνις που έκαμα γιά του κόμμα κι κρίμα γιά τη σένα που υπηρέτσεις στα μπλάρια.
-Πατέρα ξανασκέψουτου! Αυτά μι τάλιγεις κι όταν ήταν να στιφανουθώ αλλά τιλικά μ' έδουκεις ν'ιφχή ς!
-Τι να ξανασκιφτώ ρα προυδότ' τς ιργατικής τάξ'ης! Μιτάνοιουσα κι που σ' έσπειρα ρα χαμένου κουρμί. Καλύτιρα να πάεινα πίσου απού μιά βατσνιά να τραβούσα μιά μαλ... να σι πέταζα καταή κι να σ΄ έτρουγαν τα μπουμπνάρια. Θα είχα γλυτώσ' απ' τη σένα κι δε θα τα τραβούσα όλα αυτά που τραβώ τώραϊα!
Ο Ζαλοβίτης
Αριστιρός ως του κόκαλου ου Γιώρτς, Κουκουές απ' τς γιροί κι είχι ένα πιδί, τουν Παναϊώτ'. Ου Παναϊώτς ήταν του καλύτιρου πιδί μέσα σν Γκουζιάν κι άκουεις τα καλύτιρα λόγια για ταυτόν. Φτουχός αλλά τίμιους, ιργατικός κι φαίνονταν ότι θα πρόκουβει.
- Μπράβου ρα Γιώργ'η! Μπουρεί να τράβ'ξεις πουλλά απ' του κόμμα αλλά του πιδί σ' είνι ένα κουμμάτ μάλαμα! Τούν είλιγαν αυτοί που τουν ήξιρναν.
Κι καμάρουνει ου Γιώρτς γιά του πιδί τ που ήταν ένα κουμμάτ' μάλαμα. Ου Παναϊώτς είχι υπηριτήσ' σι μιά μουνάδα μι μπλάρια, στου Στρατό.
-Τιμή στη σένα ( Τουν είπι ου πατέρας τ όταν απουλύθκει) ιμείς κι όταν κατουρούμι, πάντα αριστιρά σμαδεύουμ κι τηρούμι να παέν του κατούρμα. Άϊντι μι του καλό να βρείς τώραϊα ένα κουρτσούλ κι να μας κάμς κι αγγόνια.
- Ν' έχου χαζίρκια Πατέρα! Απουλουέτι όλου χαρά ου Παναϊώτς.
-Μπράβου γιέ μ! Κι γιά νάχουμι καλό ρώτμα, ποιά είνι; Ν΄αγρουνίζου;
-Τ' Μπέκου η δυχατέρα! Τάχαμι φκιάσ απ' αρχήτιρα προυτού ακόμα πααίνου στου στρατό. Κι τώρα ήρθει η ώρα να μι δώσς ν' ιφχής Πατέρα!
-Τν' κατάρα μ' θα σι δώσου! Ριζίλ θα μι κάμς κι δε θάχου μούτρα να βγώ όξου στουν κόζμου! Ιμείς ρα σκόρδου τρώμι κι βρουμάει Ριζουσπάστ! Τιριάζν τα θκά μας τα χνώτα μι τα θκά τς;
-Γιατί ρα πατέρα γκουκυραί άνθρουπ' είνι κι μι τρανή πιριουσία! Σάματ αυτοί τι τρών κι βρουμάει του χνώτου τς;
-Αυτοί ότ' σκατά κι να φάν του χνώτου τς βρουμάει Ν.Δημουκρατία κι άμα πάρτς κι αυτό του σιούσιαλου θα μι ριζιλέπς σι ολνούς! Άσι που θα σι πάρν σώγαμπρου κι ποιός θα μας τηρήσ' ιμένα κι τν μάννα σ' στα γιράματα. Αυτά παντέχεινα ιγώ απ' τη σένα; Μι φαρμάκουσις!
- Μη φουβάσι πατέρα! Θά έρχουμι να σας γλέπου κάθι μέρα, δεν θα σας αφήκου έτσ!
Τουν είπι πουλλά ου Γιώρτς κι τι δεν τουν είπι. Αλλά αυτό που λεν "Άμα θέλ' η νύφ' κι ου γαμπρός τύφλα ναχει ου Πιθιρός" γίνγκει πράξ κι δώ. Γίνγκει η χαρά, ου Παναϊώτς στιφανώθκει του κουρίτς κι ου Γιώρτς όχ'ι μόγκι πήγι σν ακκλησιά αλλά τς στιφανουφίλτσι, τς κρέμασι κι απού μιά λίρα, τς ιφχήθκει καλοί απουγόν΄, έκατσι στου τραπέζ δίπλα στουν ζμπέθιρου κι χόριψει μαζί τ κι τουν έφυγαν μάλλ παράδις να κιρνάει τα όργανα.
Τουν έρμου τουν Γιώργ'η όμους τουν είχι κι άλλου φαρμάκ'ι η μοίρα τ'. Δεν πέρασι πουλύς κιρός κι προυκηρύχκαν ικλουγιές. Κι ένα βράδ' ήρθει ου Παναϊώτς κι τουν λέει:
-Πατέρα! Πιδί σ είμι κι θέλου να μι ψηφίσς κι να μι υπουστηρίκσς, θα κατιβώ υπουψήφιους μι του κόμμα τ' πιθιρού μ'. Να, σας ίφηρα κι τα ψηφουδέλτια!
Μόγκι που τ΄άκσει ου Γιώρτς τουν έπιασαν τα διαόλια, γίνγκει μπαρούτ.
-Όξου απ' του σπίτι μ προυδότ' κι να μη ξαναπατήσς τουν κατώφλιου αδέφτιρου ούτι ισύ ούτι η γναίκα σ, ούτι καγκάνας απ' του ζπιθιριό. Ιγώ ανήκου στουν λαό κι πουλιουμώ μιά ζουή του κιφάλιου.
Τζιάμπα τηρούσι να τουν μαλακώσ' ου Παναϊώτς κι να τουν καταφέρ' αλλά όσου πιρνούσι η ώρα ου Γιώρτς γένουνταν θηρίου
-Πατέρα ξανασκέψουτου! Αυτά μι τάλιγεις κι όταν ήταν να στιφανουθώ αλλά τιλικά μ' έδουκεις ν'ιφχή ς!
-Τι να ξανασκιφτώ ρα προυδότ' τς ιργατικής τάξ'ης! Μιτάνοιουσα κι που σ' έσπειρα ρα χαμένου κουρμί. Καλύτιρα να πάεινα πίσου απού μιά βατσνιά να τραβούσα μιά μαλ... να σι πέταζα καταή κι να σ΄ έτρουγαν τα μπουμπνάρια. Θα είχα γλυτώσ' απ' τη σένα κι δε θα τα τραβούσα όλα αυτά που τραβώ τώραϊα!
Ο Ζαλοβίτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου