Του Βόϊδ.

   Πρίν κάμπουσα χρόνια σ' ένα χουργιό απ' του Γριβινό πιρνούσι ου Μήτσιους μπρουστά απ' του Καφινείου κι τραβούσι ένα γουμάρ απ' του καπίστρ.  Όξου απ' του καφινείου κάθουνταν ου Νάσιους κι έπ'νι καφέ .Ου Νάσιους δεν τουν χώνιβι ντίπ τουν Μήτσιου κι όλου τηρούσι να τουν προυσβάλ'.  Μόλις τουν γλέπ που πιρνούσι απού μπρουστά τ' δεν χάν ν ιφκιρία, σκώνιτι ένα κι ένα κι φουνάζ' κατ' ικεί  που ήταν ου Μήτσιους.
   -Α ρα! Πού του παέντς του Βόϊδ;
   Ου Νάσιους δεν έχασι κι αυτός ν ιφκιρία κι απαντάει αγλήγουρα στουν Μήτσιου:
   -Καλά δε γλέπς ρα Γκαβάδ'; Δεν είνι Βόϊδ! Γουμάρ είνι, τήρα καλά!
   Κι απαντάει ου Νάσιους:
   -Δεν έκρινα στη σένα ρα Βόϊδ! Στου Γουμάρ έκρινα!
                                                                                                                  Ο Ζαλοβίτης.